De post-individualistische gemeenschap (49)
De eerste cliffhanger : Geen one-issue beweging
Voor zover ik het kan zien stamt de oude politiek in Nederland uit de tijd dat collectieven toewijding vroegen van individuen. Het socialisme, het communisme, de christen-democratie, het gereformeerd protestantisme of de Rooms Katholieke kerk hamerden op hun waarheid. Het individu was geborgen in die waarheid en vond zijn zin en zingeving door zich in te zetten voor die waarheid. Het is voor mij zeer de vraag of de ultieme drijfveer van het individu om zich voor een collectief in te zetten ook daadwerkelijk de vermeende waarheid van het collectief was. Sommige individuen zullen daar zeker in hebben geloofd, maar een collectief bestaat bij de gratie van een meerderheidsbelang en dat zal toen niet anders zijn geweest. Neemt niet weg dat het collectieve denken ver ging en zelfs eigen scholen, ziekenhuizen, geitenfokverenigingen en bejaardenhuizen oprichtte. Dus het leken van-de-wieg-tot-het-graf bewegingen tot en met het verschil tussen rooms-katholieke, gereformeerde of hervormde penalties. De pretentie leefde van een overkoepelende zingeving. In die tijd was het overstappen van de ene naar de andere partij of kerk of voetbalclub dan ook not done. De partij of de kerk had immers de waarheid. Maar de collectieven zijn weg en overkoepelende zingevingingssystemen op sterven na dood. En zowel in de politiek als in de kerk zie je een sterke neiging naar het vormen van one-issue bewegingen. Zo’n beweging herken je doordat je in alle keuzes en posities het ene grote onderwerp terug ziet komen. Zo is het standpunt van de BBB aangaande een gezonde cultuur voor jongeren doortrokken van voedselproductie en kunnen wonen op een leefbaar platteland. Geheel begrijpelijk, maar one-issue: De boeren. Zelfs het verticaal in plaats van horizontaal bouwen van woningen in de steden staat in dat teken. Dat dat een veel grotere gettovorming en criminaliteit gaat betekenen maakt blijkbaar niet uit, want het is het platteland niet.
