Geef God de schuld (3)

Dit bericht is 543 keer gelezen!

Iets beginnen is toch niet hetzelfde als verantwoordelijk zijn voor de gevolgen!

Bovenstaande gedachte kan je licht overvallen als je mijn vorige twee blogjes leest. Het lijkt namelijk alsof ik alle verantwoordelijkheid voor wat wij als ellende ervaren in dit leven leg op het bordje van degene die begon. Het is natuurlijk waar dat geen enkel mens om zijn of haar eigen bestaan heeft gevraagd. Maar kun je daarom ook zeggen dat de ellende die je ervaart of aanricht ook niet jouw verantwoordelijkheid is? Als ik een mooie auto bouw en hem meegeef aan een vriend is het dan mijn verantwoordelijkheid dat hij hem total-loss rijdt? Als God een mooie schepping bouwt en die meegeeft aan de mens is het dan Zijn verantwoordelijkheid dat de mens er een puinhoop van maakt? Laten we eens inzoemen op wat de bijbel daarvan zegt. Maar vooraf zeg ik alvast dat er iets niet deugt aan ons duiding van goed en kwaad.

Het is zonder meer duidelijk dat de bijbel God als willende oorzaak en bron van de schepping en de mens aanwijst. De schepping heeft er niet om gevraagd, de mens niet en God zei aan het eind van alle scheppen dat het “zeer goed” was (Genesis 1:31). En daar hoorde de mens al bij. En, niet onbelangrijk (maar daar kom ik later op terug), God kende alle universa die zouden kunnen ontstaan uit wat Hij was begonnen. Eerst lezen we wat de bijbel zegt. Genesis 2: 9: En de HEERE God liet allerlei bomen uit de aardbodem opkomen, begerenswaardig om te zien en goed om van te eten; ook de boom des levens, in het midden van de hof, en de boom van de kennis van goed en kwaad. Allemaal begerenswaardig om te zien en goed om van te eten dus. En God zet de mens tussen die bomen en zegt: “Van alle bomen van de hof mag je vrij eten, maar van de boom van de kennis van goed en kwaad, daarvan mag je niet eten, want op de dag dat je daarvan eet, zult je zeker sterven.” (Genesis 2:16-17) Ik kan het niet anders lezen dan dat God zelf een Anti-Personal-Mine in de vorm van een mooi pop midden op de kinderspeelplaats legt en heel hard roept: “Niet mee spelen! Dodelijk!” Ik speculeer even niet, maar lees gewoon verder.

De mens wordt daarna van één mens tot een tweeheid: Partner en partner. Mens en medemens, mens en tegenovermens. Twee persoonlijkheden, twee karakters, twee keuzes. En daarbij gesprek in de mens zelf. En waarom doet God dat? Omdat God zelf constateert dat er iets niet goed is in zijn schepping. Genesis 2: 18: “Het is niet goed dat de mens alleen is; Ik zal een helper voor hem maken die hem een tegenover is.” God voert dus de spanning als het ware op door te spelen met het woord “goed”. Wij kunnen dat niet beoordelen. Maar we kunnen wel constateren dat er iets aan de hand is met het woordje “goed”. Al was het alleen maar dat de bijbel zo eerlijk is te melden dat God zelf terugkomt op zijn aanvankelijke “zeer goed”. Er was in dat “zeer goed” dus iets “niet goed”. Maar de setting is nu bijna compleet: De tuin, de twee mensen, de opdracht van God. Op dit punt kunnen we nog gewoon met de woorden van God zeggen dat alles “zeer goed” was, ook al was het na een kleine reparatie (mens van één naar twee). Maar als dat dan zo is waar is dan datgene wat wij “kwaad” noemen of als kwaad ervaren? De bijbel vertelt dat dat ook al in het “zeer goede” was. Genesis 3:1: “De slang nu was de schranderste onder alle dieren van het veld, die de HEERE God gemaakt had.” En de slang zei: “Is het echt zo dat God gezegd heeft: U mag niet eten van alle bomen in de hof?” Dus God plaatste niet alleen de anti-personal-mine in de hof, maar drong ook nog eens aan (door de door Hem gemaakte slang) om er op te gaan staan??? Hier vervaagt ons zicht op “zeer goed”. En nog steeds heeft de mens niets gedaan.

We zetten de scene even stil bij het moment dat de slang iets zegt …..

(Wordt vervolgd)