Geef God de schuld (7)

Dit bericht is 323 keer gelezen!

Wie is hier nu eigenlijk verantwoordelijk?

Genesis 3 beschrijft de aardse werkelijkheid op een nogal pijnlijke manier. De mens krijgt van God een keuze, wil zelf kiezen en kiest zelf. Maar die keuze levert een wereld van schaamte op, die begint in het hart van de mens zelf. Nu is schaamte ook een onaangename emotie. Toch is het goed er op dit moment van de serie even bij stil te staan. Schaamte is namelijk een reactie op afwijking van een norm of normen. Dat kunnen je eigen normen zijn of die van anderen. Anders gezegd: Als een lichaamsgewicht van 75 kilo als norm wordt gezien voor iemand die 1.85 meter lang is kan schaamte groeien met elke kilo die iemand van 1.85 meter zwaarder is dan 75 kg. En in dat geval maakt het niet zo heel veel uit of die norm alleen maar in jouw eigen hoofd zit of dat die norm collectief is. De kracht van de norm wordt als even sterk ervaren. Natuurlijk is de kans op schaamte wat groter als de hele wereld om je heen dezelfde norm hanteert, maar we weten ook dat wat in jouw hoofd zit zeker zo sterk is als de hele wereld om je heen. Een mens kan zelfs tegen de hele wereld in volhouden dat hij of zij te dik is en dus minder of helemaal niet moet eten. Wat de mensen die van je houden en de therapeuten ook zeggen of doen.

Adam en zijn wederhelft verborgen zich uit schaamte. Daarbij was die schaamte zo sterk dat hij niet gewoon durfde toegeven dat hij een eigen keuze had gemaakt. Nee, hij verborg zich. Het klinkt misschien vreemd maar als de norm in jouw hoofd zo sterk kan zijn waarom zou je dan niet overstappen op de gedachte dat God jou een keus heeft gegeven en dat je een keus hebt gemaakt en dat je staat voor die keus? Waarom zou je je schamen voor het feit dat je een keus hebt gemaakt, hebt moeten maken zelfs? Je zou God zeker niet uitgeschakeld hebben door te gaan staan voor jouw keuze en daar verantwoordelijkheid voor te dragen. Sterker nog, ik vermoed dat God die eerlijkheid liever heeft dan het verbergen in schaamte. Maar nu laat Adam zich leiden door schaamte. En die schaamte is deels veroorzaakt door het niet houden van de norm van een ander. En dat maakt het nog veel lastiger. Het gevolg is dat Adam zijn wederhelft (die God bedacht heeft) de schuld geeft en zijn wederhelft de slang (die God gemaakt had) de schuld geeft. En zo ligt uiteindelijk de bal bij God, die ook de keuze in het leven had geroepen. Maar dat is erg onhandig voor de mens. Zeker als hij de verantwoordelijkheid (die God hem gaf) niet neemt.

Nu God echter toch is teruggekomen naar zijn Hof van Eden is het volgens mij van belang om te kijken hoe God volgens de bijbel reageert op deze beweging van Adam en zijn wederhelft. Ik volg daarin gewoon de bijbel. “Toen zei de HEERE God tegen de slang: Omdat u dit gedaan hebt, bent u vervloekt onder al het vee en onder alle dieren van het veld!” (Gen. 3:14 HSV) En even verderop: “Dat zal u de kop vermorzelen …” (Gen. 3:15 HSV) God zegt dus letterlijk tegen zijn eigen schepping: “Dit gaat je de kop kosten.” God zegt meer, maar dat is voor het volgende blogje. Waar het nu om gaat is dat God zijn eigen creatie verantwoordelijk houdt en daarmee Adam en zijn wederhelft in zekere zin een veilige aftocht biedt.

Maar is dit nu voldoende om aan te nemen dat God de verantwoordelijkheid neemt voor het hele gebeuren? Anders gezegd: Neemt God de schuld op zich? Mijn antwoord is “ja”. Op dit moment noem ik als redenen voor mijn ja: 1. Wat God had gezegd over het eten van de boom (” … .want op de dag dat u daarvan eet, zult u zeker sterven. Gen. 2:17 HSV) voert Hij niet uit, 2. Het hele gebeuren is hoofdzakelijk getoonzet als een plan en wilsdaad van God en 3. zoals boven gezet verhaalt God het op zijn eigen schepping. Er zijn nog heel andere argumenten die we in de lijn van deze serie nog gaan tegenkomen, maar die noem ik nu nog niet. Ik hou het nu bij: God geeft zijn eigen werk de schuld.

(Wordt vervolgd)