De post-individualistische kerk (15)

Dit bericht is 788 keer gelezen!

Wat heb je te verliezen?

Kijk, de kern van het verhaal is nu dat je niets te verliezen hebt. Als je de stap naar de ander niet zet blijf je in jouw bubbel en sterf je in jouw bubbel. Hoeveel entourage je ook optuigt. Als je alleen maar bezig bent met jouw eigen zelfpublikatie doe je niets anders dan langzaam sterven. Het is en blijft jouw eiland. Ik doe het omwille van de argumentatie even heel zwart-wit. Als jij jezelf wilt neerzetten en publiceren sterf je uit. Als jij de ander een beker water geeft omdat hij dorstig is leef je (verder). Gaan voor de likes en smileys om wat jij publiceert is hetzelfde als jezelf beetje bij beetje opblazen. De ballon kan heel groot worden, maar op een dag ploft hij en blijkt van binnen leeg omdat jouw zelf leeg is gebleven. Als je echter een beker koud water aan een dorstige geeft omdat hij dorst heeft geef je jezelf weg en zul je het leven vinden in de ander.

En wat heb je eigenlijk te verliezen? De kernvraag van het bestaan en het grote tegenover van de vraag: Wat is de zin van dit alles? Die laatste vraag is een vraag die een beweging naar jezelf toe maakt. Jij wil tot je nemen, jij wil er zijn, jij wil zin hebben. Maar op de dag dat jouw hart stopt is het weg. Voor jou althans. De resten van jou worden verdeeld en het leven gaat verder. Begrijp me goed, ik ga nu niet zeggen dat het hiernamaals en een eventuele beloning daarin het doel en de zin zijn van jouw bestaan. Dat zou niet eerlijk zijn, want dan zou ik je dwingen te geloven in een hiernamaals. Dat kan ik niet en dat wil ik niet. Dus kijk even naar die vraag die tegenover de zinvraag staat: Wat heb ik te verliezen? Als ik op mezelf gericht ben en blijf absorbeer ik anderen en blaas uiteindelijk mezelf op. Het einde van de individualist die egocentrisch en egoïstisch is geworden. Natuurlijk kun je dan zeggen dat je een plezant leven hebt gehad, maar dat is niet universaliseerbaar.

Universaliseerbaar? Dat betekent dat je dezelfde regel of wijsheid op alle mensen onder alle omstandigheden moet kunnen toepassen. Je zult me kunnen volgen als ik zeg dat een plezant leven hier op aarde als ultiem doel niet unversaliseerbaar is. Al was er maar één mens die met geen mogelijkheid een plezant leven kan leiden dan gaan we al de mist in. Maar nu zijn het er miljoenen die dat niet kunnen. Al was er maar één mens miserabel dan zou mijn leven ook al niet meer volledig gelukkig zijn. Tenzij je geluk egocentrisch en egoïstisch definieert. Dan maakt het geluk en de zinbeleving van de medemens niet uit. Maar dan zal ik ook als een geplofte ballon eindigen en daarmee de ware aard van mijn zijn en mijn zogenaamde geluk laten zien.

Nee, een beker koud water. Ik stap de wereld van de ander in en vind zin in de interactie tussen mijn naaste en mij. En juist het vinden van die zin maakt mijn uur, mijn dag, mijn bestaan. Zo gezien is de vraag “Wat heb ik te verliezen?” wel heel dubbel. Juist in verliezen lijkt vinden te zitten en in het willen hebben en behouden lijkt verlies te zitten. In het geven lijkt groei te zitten en in het voor jezelf houden leegte en verlies. De vraag dringt zich nu op: Maar wat ontstaat er dan eigenlijk als ik individualistisch kies een beker koud water aan een dorstig mens te geven? Op dit punt ga ik proberen aan de hand van het “god particle” uit te leggen hoe de naastenliefde werkt. Maar wellicht vinden sommigen dat in dat woord al teveel God zit, dus laten we het hebben over het Higgs Boson of Higgs deeltje.

(wordt vervolgd)