Dolor Capitis Ecclesiasticus

Dit bericht is 993 keer gelezen!

Kerkelijke koppijn

Laatst was ik op één van de vele kerkelijke vergaderingen waar de onderlinge samenleving van en de kerkelijke samenleving met de Christelijke Gereformeerde Kerken op de agenda stond. Er wordt veel aandacht aan die samenleving besteed op dit moment. Dat is niet nieuw, het is al mijn hele leven zo en naar ik uit de boeken begrijp ook al zolang die Christelijke Gereformeerde Kerken bestaan. Het waren wel steeds andere onderwerpen die de agenda’s sierden, maar gebruikte argumenten veranderden niet. Argumenten van (1) bijbellezen en -interpretatie, (2) het tijdsgewricht waarin wij leven en dat zijn aanpassingen (of juist niet) vraagt, (3) de kerkorde die men onderling had afgesproken en (4) de wijze waarop de kerken worden geregeerd en de vraag of een lokale kerk zich wel of niet aan de afspraken van meerdere vergaderingen moet houden. Welk onderwerp je ook bij de hoorns pakt uit de historie van de CGK, je zult deze argumentcategorieën steeds tegenkomen. Komt men met deze vier niet tot vrede dan wordt (5) de onderlinge aanvaarding van stal gehaald en dan meestal door de groep die in het nauw gedreven wordt of zich in het nauw gedreven voelt. Voor de duidelijkheid anders gezegd: De leden en/of kerken die zich in het nauw gedreven voelen roepen om aanvaarding van hun zijn, denken en doen. En dat zijn niet altijd de leden of kerken die dingen anders willen dan tot op heden gebruikelijk en afgesproken was.

Goed, ik betrad dus weer eens de koffiekamer waarin een welwillende koster ons voorzag van een recyclebeker koffie en de bijbehorende stroopwafel of gevulde koek. Dichterbij een vorm van gemeenschapsmaaltijd zouden we die avond wellicht niet komen. En daar sloeg de hoofdpijn al toe. Om mij heen hoorde ik argumenten en voelde emoties en die beiden sloegen zo op mijn trommelvliezen en hart dat er zich meteen een scherpe pijn achter mijn linkerslaap aandiende. Ik ben de geluiden ontvlucht en in de (nog lege) vergaderruimte gaan zitten. Even wat lucht en stilte. Dat duurde uiteraard niet lang, want de vergadering diende op de daartoe aangewezen tijd te beginnen.

De opening van de vergadering hoorde bij (5) het aanvaardingstype. Dat maakte meteen duidelijk welke waarde en uitwerking de andere bovengenoemde argumenten op deze vergadering zouden hebben. Ik vermoedde dan ook (en het bleek aanstonds terecht) dat het een vergadering van gelijkgezinden en -gestemden was. En meteen na de opening werden van vele kanten en in verschillende toonaarden de argumenten 1 tot en met 4 gehoord binnen het kader van de roep om aanvaarding van de spreker en de mening en daden van de kerk die hij vertegenwoordigde (argument 5). Ik hoorde niets nieuws en de impasse en machteloosheid was alom voelbaar en werd slechts sterker en sterker omdat er niets anders in de woorden klonk dan impasse en machteloosheid. Mijn hoofdpijn nam dan ook met sprongen toe. Het had de classis kunnen zijn waar ik begon en die sprak over. het kerkelijk lied. Het had de synode kunnen zijn waar mijn vader zaliger naartoe ging en die sprak over de NBG of de nieuwe berijming van de psalmen. Het had een vergadering met wijlen ds. van Lingen kunnen zijn die sprak over de twee of drie verbonden. Dezelfde argumenten, dezelfde impasse, dezelfde machteloosheid en dezelfde Calimero’s.

Waar een kerk groot in zou willen zijn (Joh. 15:13: Niemand heeft groter liefde dan dat hij zijn leven geeft voor zijn geliefden) werd mijns inziens tot op dat moment te weinig gehoord. Een langs de vergadering gezonden broeder in Christus (geen afgevaardigde, geen stemrecht, slechts gezonden door de Geest en dus met een Woord van de Allerhoogste) wees ons erop dat wie je ook bent en wat je ook vindt je alleen door Christus bij God kan komen. En dan maken jouw argumenten 1-5 niet uit (mijn samenvatting van zijn geestelijke woord). De essentie van de avond was voor mij gezegd. Doe dat en gij zult leven! Ik ben huiswaarts gegaan. Ik hoop niet dat men na de pauze nog tijd heeft besteed aan de argumenten 1-5, maar daadwerkelijk zijn leven heeft gegeven (als Christus) voor de geliefden, niet door samen te spreken over hoe dat dan zou moeten, maar door te bidden om wijsheid om elkaar vervolgens te zegenen en huiswaarts te keren tot de werkelijke opdracht van de kerk. Mijn hoofdpijn verdween na het verlaten van de vergadering, maar kwam helaas in de nacht weer terug toen de argumenten 1-5 door mijn hoofd kwamen spoken. Misschien had ik moeten blijven en oproepen tot gebed, maar ik had er de moed niet voor. Overigens kreeg ik in de nacht niet de opdracht om over mijn hoofdpijn een blogje te schrijven, maar weet wel dat het voor mij therapeutisch is dat wel te doen. Doe ik het niet dan blijft het nog drie dagen zeuren. Dit gezegd zijnde ga ik nu iets anders doen.