Wat een lawaai!

Dit bericht is 2091 keer gelezen!

Toen de adventstijd van 2021 naderde was ik moe op een manier die als verlamd voelde. Het grote voordeel daarvan is dat ik gewoon niet uit de startblokken kwam en min of meer gedwongen was om het gas er af te halen. Ik had ook weinig te bieden, dus waarom zou ik naar mensen gaan? De derde lockdown dreigde en kwam en dat maakte van mijn werkzolder weer een binnenfort met vijf beeldschermen als uitzicht op de wereld. Pastoraat online, bidden online, vergaderingen online. Maar ook ruimere tijd om eens bij de geestelijke en religieuze buren op bezoek te gaan, Pro- en anti-vaccinatie-sites te bezoeken, de huizenproblematiek te beluisteren, de kloof rijk-arm te doorwandelen en de gevolgen van de klimaatverandering te bekijken en beleven. Kortom: Youtube af te grazen.

Ongelofelijk, wat een lawaai!

Ik betrapte mezelf er op dat ik soms om het lawaai te ontkomen zat te kijken naar hoe een F-35B Lightning II landde op de USS Wasp. Maar dan wel met het geluid uit. Mijn oren waren verzadigd van horen, maar mijn ogen niet van zien. Dat laatste zal volgens Spreuken 27:20 ook niet gebeuren. Ik zette het geluid uit en keek een tijd naar de beelden. Beelden van de geestelijke en religieuze buren, Pro- en anti-vaccinatie-sites, de huizenproblematiek, de kloof rijk-arm en de gevolgen van de klimaatverandering. In de stilte van mijn headset (hij kan ook uitstekende dienst doen als soundbarrier als in de ruimte naast mij de wasmachine draait) zag ik de wereld op mijn vijf schermen.

Ongelofelijk, wat een lawaai!

En ik ben me gaan concentreren op de wereld die ik ken en die mijn opdracht is: De godsdienst. Begon ik daar nu pas aan? Op mijn 62-ste na ruim 45 jaar bezig zijn in de godsdienst? Nee, natuurlijk niet, maar het leuke van leven is dat je steeds weer opnieuw begint vanuit de dan ontstane invalshoek. Nu dus de hoek van de online godsdienst en dan beginnen bij wat ik zie. En ik werd nog vermoeider. Van de flitsende beelden, de heen en weer dravende voorgangers, de mengeling van kleuren en onrustwekkende opeenvolging van scenes. In de stilte keek ik er naar en werd er in mijn hart moe van. Nou, dat is niet helemaal correct gezegd. Mijn hart ging boven zijn normale ritme kloppen. Ik werd dus opgewonden. Maar juist daar werd ik moe van. En steeds vermoeider. Het hielp me dus niet om de zo nodige vrede te vinden. Zou het dan helpen als ik het geluid weer aanzette?

Zo gedacht zo gedaan. Maar het werd slechts erger. De boodschappen die ik hoorde deden allemaal een appèl op wat ik moest doen, moest geloven, een mening over moest hebben, etc. Als alle boodschappen dat doen dan zal het wel aan mij liggen dat ik er zo doodmoe van word, was mijn conclusie. Er zal in mijn hart een steekje los zijn dat ik die boodschappen niet kan verdragen. Kerkelijke boodschappen van vergaderingen en beleidsmakers, religieuze boodschappen van zoekers en vinders, opwekkingsboodschappen, leer-uw-zondigheid-kennen-boodschappen en als-je-gelooft-word-je-genezen-en-rijk-boodschappen. Zin en onzin (wie zal ze nauwkeurig benoemen?), bijbels en onbijbels, wappie en anti-wappie door elkaar. Ik werd er nog moeier van dan ik al was. Dus echt behulpzaam was het niet.

Wat een lawaai!

Tot ik “moest” beginnen aan een prekenserie over het gebed. Zoals een trouw volgeling van Jezus betaamt begon ik die serie bij wat Jezus leert over het gebed en dat kent geen beter startpunt dan het Onze Vader. Dus: Beeldschermen uit, geluid uit, bureaulicht uit en beginnen bij het begin in de stilte: Onze vader die in de hemele … Wacht even …. Onze Vader die in ….. Huh?? …. Nog een keer ….. Onze Va ….. Onze?

En toen werd het langzaam stil in mijn hart.

Ik zag de wereld heel langzaam tot stilstand komen

De vermoeidheid van binnen maakte plaats voor rust. Stilte. Vrede.

Zoiets als: God en ik samen. Aangeraakt tot op de pijngrens.

Laat het maar een tijdje duren en we zullen wel zien wat er daarna zal zijn.

2022