Kind van de duivel
Dankzij diverse kerken en scholen is een liedje met bovenstaande titel een hit geworden. “Ik ben een kind van de duivel”, zingt Tim Kimman. Het verdere van de tekst (zie beneden) maakt duidelijk dat hij niet wil dat zijn moeder verdriet over hem heeft als hij zal zijn overleden. (Ik vereenzelvig Tim even voor het gemak met de ik-figuur uit het liedje. Dat komt omdat ik doorgaans zelf alleen teksten zing waar ik achter kan staan en mezelf in terug vind.) Geen moederverdriet over mij dus. Daar kan ik inkomen. Moederverdriet vertelt van verwachting en verlies, van trots en schaamte. Door de ogen van mijn moeder kijkt de aarde mij vragend en verwachtingsvol aan: Wie ben jij? Wie ben jij voor de ander, voor de wereld, voor jezelf? En als kind vraag je je dan af of jouw moeder jou heeft gedragen en opgevoed voor het leven dat je nu leidt. Klopt mijn leven met de moederliefde? Mama, niet huilen! Wat zeg je nu? Wil je de verwachting en hoop in de ogen van jouw moeder niet zien?