En de dag is nog niet voorbij
Vanmorgen werd ik wakker. Beter gezegd: Ik ging verder met wakker zijn. Ik had de nacht niet of nauwelijks geslapen en lag al een paar uur te denken en bidden. De directe aanleiding waren twee dingen. Op de eerste plaats stond het veelvuldig in Almere gehoorde geluid van een diepe eenzaamheid steeds in gedachten. Ook in de kerk. Ook in de Zuiderpoort. Die eenzaamheid kun je niet weg-organiseren. We (anderen en ik) bidden dagelijks om een open hart en aandacht voor de medemens. Maar de geluiden blijven hardnekkig. Even hardnekkig blijft het geluid dat men van de ander verwacht dat hij of zij (of de kerk) daar wat aan doet. Ik weet dat die houding niet gaat werken. De ander kan nooit jouw eenzaamheid vullen of oplossen. Daar dacht ik in de nacht over en vroeg aan God wat te doen? Op de tweede plaats stonden deze nacht de binnengekomen stukken van de synode waarin werd verteld dat wij (CGK) mensen, die homo zijn en als homo leven dienen te weren van het avondmaal. Die woorden staan haaks op mijn hart, dat zegt dat ik onmogelijk mensen, die oprecht Christus zoeken, kan weren van het avondmaal. Ik heb echter de energie niet om de hele discussie over te doen en te weten, dat posities geen millimeter zullen wijzigen.