Kerk

Kind van de duivel

Dankzij diverse kerken en scholen is een liedje met bovenstaande titel een hit geworden. “Ik ben een kind van de duivel”, zingt Tim Kimman. Het verdere van de tekst (zie beneden) maakt duidelijk dat hij niet wil dat zijn moeder verdriet over hem heeft als hij zal zijn overleden. (Ik vereenzelvig Tim even voor het gemak met de ik-figuur uit het liedje. Dat komt omdat ik doorgaans zelf alleen teksten zing waar ik achter kan staan en mezelf in terug vind.) Geen moederverdriet over mij dus. Daar kan ik inkomen. Moederverdriet vertelt van verwachting en verlies, van trots en schaamte. Door de ogen van mijn moeder kijkt de aarde mij vragend en verwachtingsvol aan: Wie ben jij? Wie ben jij voor de ander, voor de wereld, voor jezelf? En als kind vraag je je dan af of jouw moeder jou heeft gedragen en opgevoed voor het leven dat je nu leidt. Klopt mijn leven met de moederliefde? Mama, niet huilen! Wat zeg je nu? Wil je de verwachting en hoop in de ogen van jouw moeder niet zien? read more

De langzame kerk

Pap, mag ik jouw vest lenen? Er was een tijd, dat hij het vroeg, toen een tijd dat hij het gewoon deed en ik moest raden waar mijn vest was. Nu gaat alles in goed overleg. Het gaat om een houthakkersvest, dat ik zolang ik mij herinneren kan in mijn vakanties en op mijn trektochten draag. Zolang ik mij herinneren kan …. Dat is bij mij meestal een kwestie van geen zin hebben in precies uitzoeken wanneer het eerste jaar was. Ik moet in ieder geval al volgroeid zijn geweest toen ik hem kreeg. Het was volgens mij in de herfst van1979 en dat zou het vest net zo oud maken als de twee-eenheid van Ria en mij. Leuke gedachte … Dat dan weer wel. read more

GvS XII – De bijbel is toch niet veranderd?

Nee, de bijbel is niet veranderd en dat zal ook niet meer gebeuren. De wedervraag wordt dan: Waarom moeten dan in onze tijd de dingen anders gaan dan in het verleden? De bijbel zegt toch nog steeds hetzelfde? Waarom moeten er dan opeens andere posities zijn ten opzichte van homoseksualiteit, vrouw en ambt, positie van kinderen in de kerk, avondmaal, predikantschap, kerk en kerkgenootschap, belijdenissen en ga zo nog maar even door? De bijbel zegt toch al eeuwen hetzelfde?

Ieder van ons zal dit type gesprek kennen. Het vindt niet alleen in kerkelijke en religieuze setting plaats, maar op alle terreinen van het leven. De wereld is voor heel veel mensen verwarrend geworden en heel veel mensen zijn gestopt met zoeken en denken. Maar het wordt echt urgent als iemand zijn uiterste zekerheid ziet vergaan. Voor veel mensen is de bijbel dat nog steeds, ook voor mij. Het onfeilbare Woord van God! Dat kun je toch niet anders gaan uitleggen om je eigen zin te krijgen?! En het aparte is, dat iedere bijbelgetrouwe gelovige datzelfde denkt en voelt. Of je in de bijbel ruimte leest voor de kerkelijke emancipatie van man en vrouw of je leest die ruimte niet, de vragen blijven hetzelfde. Hoe komt het toch, dat wij er echt van overtuigd zijn, dat wat wij geloven ook werkelijk in de bijbel staat. Sterker nog: Hoe komt het dat wij het niet anders kunnen lezen dan wij lezen? read more

GvS IV – Niet weer hè?

Een man zat op een muurtje bij de kerk. Duidelijk niet van hier. Een praatje. Ik nodigde hem voor een kop koffie binnen. Koffie was hij gek op. En na twee, drie ontmoetingen in de week was ik niet verbaasd, dat hij zondag de kerk binnen kwam lopen. Hij ging op hetzelfde plekje in de hal zitten, waar wij die week een paar keer hadden zitten kletsen en hij kreeg van de koster een kop koffie. Je zag zijn tevredenheid.

Ondertussen was ik zoals meestal op zondagmorgen druk bezig met dingen doen, heilige dingen doen. Heilige dingen, zoals mensen groeten, het bijbelgedeelte opzoeken, praatjes maken en wat laatste gebedsonderwerpen verzamelen. Iemand van het diaconaal team liep rond met kleden en schalen en bekers. Het was een avondmaalszondag. Bij aanvang van de dienst was ik mijn gast van door-de-week al helemaal vergeten, maar de koster zorgde goed voor hem, nam hem zelfs mee de kerk in en gaf hem een plekje. Helemaal tevreden. read more

GvS III – Dan ga je toch weg …!? (De hoepelopitis)

Het lijkt een beetje mode in onze tijd dat gezagsdragers tegen mensen of groepen mensen zeggen dat ze maar weg moeten gaan. De argumenten komen steeds op hetzelfde neer. Men denkt dat er (1) één bepaalde manier van denken en/of handelen is, (2) dat de ander zich daar niet aan houdt en dat dus (3) de ander of zich moet aanpassen of moet verdwijnen. Het gebeurt in de politiek, in sportclubs, in de kerk en het is al zo oud als de weg naar Rome. Ouder zelfs. Het conflict in het Midden-Oosten lijkt bijvoorbeeld steeds opnieuw gevoed te worden door strijd over de vraag wie nu eigenlijk de oorspronkelijke en bedoelde bewoners van het land Kanaän zijn. read more

GvS II – Ik geef de helft

Het is bekend, dat een mens op zijn best maar 10% ziet van alles wat er te zien is. Probeer het zelf maar eens. Neem iets om naar te kijken en concentreer je dan op de vraag hoe groot het stuk is, dat je werkelijk scherp ziet. Als ik naar het scherm voor mij kijk lukt het me net om drie naast elkaar staande letters scherp te zien. De rest van het scherm is vaag. De rest verzin ik er bij. Ik kan niet weten, dat op het moment dat ik die drie letters zie de rest van het scherm nog is zoals ik het net meende te zien. Deze werkelijkheid gaat heel ver. Ons blikveld ziet slechts een fractie scherp, wat wij echt zien is slechts 10% van wat er is (maximaal) en de rest nemen we aan of verzinnen we er bij. Dat geldt in het verkeer, bij het zien van een film, op ons werk en in de kerk. Meestal gaat het goed. We komen meestal zonder schade door het verkeer heen ook al hebben we slechts een klein deel gezien. read more

HeMa-lezen revisited

We zijn drie jaar verder en de teerling is geworpen. De CGK-synode van 2016 heeft alle verzoeken om het besluit van 2013 (inzake de plaats van homofiele mensen in de kerk) te herzien integraal afgewezen. Opnieuw kwam er een door en door doorwrocht stuk van synodewege op de tafel van de kerkenraad. Opnieuw is het een stuk waar op het oog geen speld tussen te krijgen is. Iedere poging om er wel een speld tussen te krijgen zal falen in het positiespel van de deelnemers. Dat gaat dus ook niet heilzaam worden. Ik wil er ook helemaal geen speld tussen krijgen, want de stellingname van de synode zal zijn eigen werk doen. Ik heb geen glazen bol, waar ik in kan zien wat de effecten zullen zijn. Ik kan er wel heel veel bedenken, maar dat is niet zo zinvol. Eén ding lijkt mij duidelijk: Het gebouw is zo stevig, dat er ergens wel barsten en scheuren moeten ontstaan en er wel stukken af moeten vallen. Ooit legde een ingenieur mij uit, waarom er zoveel speling zat in een flatgebouw (de twintigste etage bewoog meer dan drie meter in de wind). Als we niet meebewegen stort het gebouw in, zei hij. We maken het flexibel omdat we het gebouw bewoonbaar en veilig willen houden. Nu is het bij een constructie, die door mensen is gemaakt, niet zo heel erg als er eens wat scheurt, afbreekt of instort. Niets is hier blijvend. Maar bij een constructie, waar God en Zijn Woord (mede) als bouwstenen worden gebruikt is het een heel ander verhaal, omdat mensen bij het scheuren of instorten van het gebouw ook God en Zijn Woord kwijt kunnen raken. De toekomst zal leren hoe flexibel de ontwerpers van het kerkelijk beleid het beleid uiteindelijk gemaakt hebben. read more

En de dag is nog niet voorbij

Vanmorgen werd ik wakker. Beter gezegd: Ik ging verder met wakker zijn. Ik had de nacht niet of nauwelijks geslapen en lag al een paar uur te denken en bidden. De directe aanleiding waren twee dingen. Op de eerste plaats stond het veelvuldig in Almere gehoorde geluid van een diepe eenzaamheid steeds in gedachten. Ook in de kerk. Ook in de Zuiderpoort. Die eenzaamheid kun je niet weg-organiseren. We (anderen en ik) bidden dagelijks om een open hart en aandacht voor de medemens. Maar de geluiden blijven hardnekkig. Even hardnekkig blijft het geluid dat men van de ander verwacht dat hij of zij (of de kerk) daar wat aan doet. Ik weet dat die houding niet gaat werken. De ander kan nooit jouw eenzaamheid vullen of oplossen. Daar dacht ik in de nacht over en vroeg aan God wat te doen? Op de tweede plaats stonden deze nacht de binnengekomen stukken van de synode waarin werd verteld dat wij (CGK) mensen, die homo zijn en als homo leven dienen te weren van het avondmaal. Die woorden staan haaks op mijn hart, dat zegt dat ik onmogelijk mensen, die oprecht Christus zoeken, kan weren van het avondmaal. Ik heb echter de energie niet om de hele discussie over te doen en te weten, dat posities geen millimeter zullen wijzigen. read more

Het kan in Almere

Die slogan wordt al jaren gebruikt om Almere te promoten voor wonen, bedrijvigheid, innovatie, recreatie en wat al niet meer. De slogan suggereert dat alles kan in deze stad van 200.000 mensen. En waarom zou dat ook niet zo zijn. De meeste inwoners namen hun eigen zin en onzin mee naar de stad. Wat niet zinde in het pakket dat men droeg werd bij de stadsgrens achter gelaten en wat wel zinde werd zonder terughoudendheid vorm gegeven. Daarbij maakte men kennis met allerlei nieuwe dingen waar men ook uit kon kiezen. De stad verplichtte je tot niets en het niets-verplichtende is bijna de enige verplichting geworden. Uiteraard dienen we elkaars ruimte wel te respecteren, maar wat je in die ruimte doet moet je zelf weten. Hier en daar hebben mensen nog contact met elkaar, maar uit ruim zes jaar pastoraat, diaconaat, buurtwerk en buurtbemiddelingswerk weet ik, dat mensen in Almere doorgaans geen blijvende boodschap aan elkaar hebben. Het kan in Almere. Het is een maakbare stad waarin ieder zijn of haar eigen waarheid kan maken. read more