De post-individualistisch kerk (41)

Dit bericht is 957 keer gelezen!

Van kerk naar gemeenschap: De stap

We moeten omwille van de individualist een stap zetten. We moeten namelijk het woord “kerk” laten vallen. En met dat woord bedoel ik het woord dat een instituut aanduidt. Een gangbare definitie van een kerk is: Een georganiseerde groep die bepaalde religieuze, m.n. christelijke, standpunten aanhangt. Let op dat het een georganiseerde groep met bepaalde standpunten is. Die twee kwaliteiten passen in combinatie niet bij het individualisme. Het zich aansluiten bij een collectief met normerende geloofsstellingen staat op zijn zachtst gezegd op gespannen voet met de individualist. Individualisme kent geen collectieve gezaghebbende normatieve instantie boven zich. De individualist kan zeker gezag aanvaarden, maar niet omdat een collectief dat zegt of oplegt. Een individualist kan leren van de leerstellingen van een collectief maar de leerstellingen niet aanvaarden om het enkele feit dat het collectief het zegt. Daarom moeten we afscheid nemen van de woordcombinatie “post-individualistisch” en “kerk”. En dat moeten we enkel vanwege het feit, dat het woord kerk per definitie normatieve leerstellingen in zich bergt. Nogmaals, dan gaat het om de kerk als collectief, als georganiseerde groep. Het gaat dus niet om een kerkgebouw en ook niet om wat ik eerder KERK noemde, namelijk dat wat van de Heer is. Nee, het gaat nu enkel en alleen om de georganiseerde, leerstellige, normerende, religieuze groep. Een dergelijke groep kan post-individualistisch niet bestaan tenzij door afschaffing van het individualisme zelf. En dat laatste zal naar mijn idee niet meer gaan.

Voor de zekerheid het volgende. Er zijn nog steeds heel veel mensen die zich juist heel erg thuis voelen in de collectieve kerk, maar daar gaat het in deze serie niet over. De mensen die zich thuis voelen in die kerk daag ik uit om niet meteen in de mening te schieten dat de individualist maar eens gezag boven zich moet aanvaarden, dat hij zich zou moeten bekeren en niet zo hooghartig moet zijn te menen dat hij het zelf uitmaakt. Een dergelijke mening is voor de individualist namelijk niet steekhoudend omdat je niet kunt aantonen dat die mening uit een ander gezag voortkomt dan de onderlinge afspraak. Daar kom ik later nog op terug, want dat geldt namelijk ook voor de mening dat je de bijbel als gezaghebbend moet aanvaarden. Dus hou het nog even uit bij de gedachtegang.

Maar omdat we in het vorige blok op de grens belandden van tweevoudige naar meervoudige relaties in naastenliefde is het nodig dat we het woord kerk gaan vervangen voor een ander woord dat meervoudige relaties kan aanduiden. Al was het maar om te voorkomen dat we heel snel de post-individualistische gemeenschap gaan framen in het ons bekende, namelijk de kerk zoals we die kennen. Ik ga vanaf nu het woord gemeenschap gebruiken voor relaties (twee- of meervoudig) in naastenliefde. Dus de titels van de blogjes veranderen ook. Een gemeenschap is niet anders gedefinieerd dan met het woord “groep” en dan in ons geval een groep mensen. Ben je samen een groep dan ben je een gemeenschap.

Het enige geloofsstatement dat ik in de serie volhoud is dat liefde tot de naaste de zin van het leven is. Het is een geloofsstatement, dus een uitdaging om te doen, te ervaren, te onderzoeken en te analyseren. Ik houd dit statement vol omdat het een zwart-wit statement is. Als je immers niet uit liefde voor je naaste leeft waaruit dan wel? Ik maak me sterk voor de gedachte dat er dan alleen het “ik” over blijft om voor te leven en dat is (zie eerdere blogs) dodelijk. Dus: We gaan verder met de post-individualistische gemeenschap die groeit uit naastenliefde als de zingeving van ons bestaan.

(wordt vervolgd)