De post-individualistische samenleving (65)

De onderhond (6)
Als je eenmaal vastzit in het systeem en het verzet tegen de post-individualistische samenleving (modder, wassen, zien) is geboren dan is er wellicht geen weg terug meer. De Farizeeën stellen de man opnieuw dezelfde vraag en beginnen de man uit te schelden en beschuldigen. Dat is typisch het gedrag van conserverende religieuzen. Het heeft niet veel met dienst aan God te maken maar veel meer met het veilig stellen van de eigen comfort-zone. Nu geeft de man ook niet het slimste antwoord: “Ik heb het u al gezegd, maar u hebt niet geluisterd; waarom wilt u het nog eens horen? Wilt u soms ook Zijn discipelen worden?” Hij steekt precies daar waar de pijn zit, namelijk het volgen van Jezus. Juist dat willen ze niet. Het bedreigt hun veiligheid. De man neemt in zijn antwoord iets van hun aanvallende geest over en dat is meestal geen voorteken van een goed gesprek. Ik ga hier nog niet zeggen dat het geen naastenliefde is, maar er wringt bij mij wel iets van binnen. Iets van de post-individualistische samenleving sterft volgens mij ook door de woorden van de man. Hij krijgt dan ook een heel theologisch betoog naar zijn hoofd geslingerd en raakt in discussie. Dat gaat niet helpen. Zo is het mijns inziens vaak: Als wij theologische redevoeringen nodig hebben zijn we onze naaste allang kwijt. Het eindigt dan ook met de zet van de Farizeeën die zeggen: “U bent geheel in zonden geboren, en onderwijst u ons? En zij wierpen hem uit.” Ze verwijderen hem uit de gemeenschap. Het klinkt als in de ban doen. Zo maak je een medemens monddood en is elk gesprek onmogelijk geworden. Hier zie je duidelijk het failliet van de samenleving zoals we dat dagelijks kunnen waarnemen. Je degradeert andermans mening, demoniseert hem. Discussie op grond van een geest van verzet en niet willen (toe)geven levert alleen maar scheiding tussen mensen en angstsystemen op.