De post-individualistische samenleving (78)

Dit bericht is 992 keer gelezen!

Ik geloof er niets van (5) / De enorme hobbel in de weg

Het is niet denkbaar dat er iemand is die ons zo lief heeft als ik in het vorige blogje beschreef. Dat argument hoor ik vaak. En men wijst dan ook de ellende in het eigen leven, de ellende op aarde, het leed van de miljoenen en de dood van kinderen aan honger, oorlog en epidemieën. Het is niet denkbaar, niet logisch, niet bewijsbaar. Kijk naar de wereld, kijk naar mijn leven. Als die liefde zou bestaan dan zou het toch niet zijn zoals het nu is? Of is die liefde niet in staat om dat leed te keren? Dan wil ik ook niet in die liefde blijven! Dat is een, ik denk DE, enorme hobbel in de weg naar het aanvaarden van liefde.

Hoe ernstig het leed en en de pijn ook zijn en kunnen zijn het is geen tegenargument tegen mijn betoog tot op heden. Ik moet deze hobbel nemen ook al kan mijn poging giftige reacties oproepen. Die giftige reacties zal ik gewoon aanvaarden want ik begrijp dat jouw leed of het leed van de wereld voor jouw idee op uiterst gespannen voet kunnen staan met de liefde waar ik over schrijf. Toch neem ik de hobbel, omdat er een welhaast duivelse denkfout in de hobbel zit.

Die denkfout is dat wij menen dat wij kunnen bepalen wat liefde is, wat wel en wat niet uit liefde is. Wij menen dat ons verstand en ons gevoel uitstekend in staat zijn om liefde te herkennen, aan te nemen en te geven. Los van alles wat ik nu zou kunnen zeggen wijs ik alleen op het feit dat we daarmee ons verstand en ons gevoel tot hoogste autoriteit maken. Dat is niet alleen heel gevaarlijk, maar ook gewoonweg onmogelijk. Dat het gevaarlijk is bewijst de geschiedenis van de mensheid wel. Tot op de dag van vandaag nemen mensen en volken op basis van verstand en gevoel beslissingen die miljoenen doden en miljarden ongelijkheden veroorzaken. Neem me niet kwalijk, maar ik aanvaard ons verstand en ons gevoel niet als hoogste autoriteit. Veel te gevaarlijk. Maar ook onmogelijk. Als we aan de hand van dit gevoel en dit verstand gaan bepalen dat ultieme liefde niet bestaat verliezen we onszelf in een cirkelredenering. We tonen met deze opmerking aan dat het verstand en gevoel, die op zich gevaarlijk en onbetrouwbaar zijn, voor ons de bron van waarheid zijn. Doe je best, maar ik doe daar niet aan mee. Verstand en gevoel zijn werktuigen, maar geen bron van de waarheid.

De hobbel in de weg is er dus gewoon niet. De hobbel is er wel, maar in een andere weg. Niet in de weg van iemand die van jou houdt naar jou. De weg waar de hobbel in zit is de weg van jou naar de medemens of van de medemens naar jou. Terecht twijfel je aan de intenties van jouw medemens en twijfelt de medemens aan jouw intenties. Maar twijfel niet aan Jezus’ liefde voor jou. Goed, misschien irriteert deze laatste opmerking je. Omdat je Jezus niet kunt bewijzen en hij zich onttrekt aan de historische kritiek. Maar daar gaat het niet om (zie vorige blog). Het gaat om jouw reactie. En je staat in een ongelofelijk koude en kille wereld als je de liefde voor jou niet aanvaardt.

Maak zijn liefde tot jouw levensruimte (blog 75 van deze serie). Je kunt zijn liefde voor jou leren kennen en zien. Geen probleem. Er zijn voldoende verhalen over zijn liefde die je op jezelf kunt toepassen. De verhalen zijn niet te bewijzen, maar daar heb ik al bij stil gestaan. Het gaat om jouw reactie. En als je die liefde voor jou leert zien en er in gaat leven, zul je ook uit die liefde leren leven. Maar daarover meer in de volgende blogs.

(wordt vervolgd)