De post-individualistische samenleving (81)

Dit bericht is 713 keer gelezen!

Ik geloof er niets van (8) / het “ik”

Als Jezus dan zegt dat wij moeten blijven in zijn liefde en wij die opdracht serieus gaan nemen verandert onze complete levensoriëntatie. Wij raken gericht op wat hij zegt, wie hij is, wat hij doet. Maar dat is voor de individualist een bizarre verandering van levensrichting. Opeens zijn niet meer de eigen keuze, het eigen inzicht, de eigen verlangens en de eigen ontwikkeling de dingen waar je al jouw energie in stopt. Ik zeg niet dat ze verdwijnen. Integendeel zou ik zeggen. Ze worden alleen op een andere plek geboren en gevoed. Voor een individualist worden deze dingen geboren in het “ik”, het “zelf” en de noodzaak van groei en handhaving van “ik” en “zelf”. Dan heb je voor de ontwikkeling en het succes van het “ik” ook een zeer zelfgerichte strategie nodig. Dat is niet perse een egoïstische strategie. Individualisme is niet hetzelfde als egoïsme. Maar je moet wel zelfgericht zijn, want anders mis je de boot en ga je horen bij de mensen die meedobberen op de golven van de tijd maar geen eigen bestaan hebben. Maar als je je richt op de ander (in dit blogje op Jezus) die jou liefheeft om te blijven in zijn liefde verandert jouw complete oriëntatie.

Er is immers iemand die jou liefheeft. Dat doet hij niet omdat jij iets bent. Mooi, rijk, knap, slim of nog iets anders. Nee hij heeft je lief omdat hij je liefheeft en alles zal doen om jou mooi, mooier, mooist te maken. Die ander (in dit blogje dus Jezus) heeft dus een duidelijk idee over wat mooi, mooier, mooist voor jou betekent. Voel je de individualistische frictie? Je kunt toch zeker zelf wel bepalen wat jij voor jou mooi, mooier, mooist vindt!!! Dat hoeft de ander toch niet voor jou te bepalen! Nee, natuurlijk niet, maar als jij doodmoe van de zelfbepaling langs de kant van de levensweg zit gaat hij naast je zitten en zegt: Ik heb je lief, blijf in mijn liefde!

Ah, dus Jezus is de uitweg als je het zelf niet meer kunt!? Als je dat roept heb je een wel heel krampachtig beeld van jouw “zelf”. Je probeert jezelf veel verder omhoog te krikken dan nodig is. Je hebt alle mogelijke moeite gedaan om jezelf te handhaven. Maar dat is niet de bedoeling. Als iemand jou liefheeft hoef je jezelf niet te handhaven. Er is namelijk niets dat je aan dat liefhebben kunt veranderen, dus wat zou je moeten handhaven? De ander heeft jou lief omdat hij jou liefheeft.

Voor mijn “ik” en “zelf” is dat een weldadige wereld, een wereld om verliefd op te worden, een wereld om er zelf in te willen zijn en zelf te willen doen. Deze wereld is zo relaxt dat ieder doen bijna moeiteloos lijkt. Ik ga de ander liefhebben!

(wordt vervolgd)