1G, 2G, 3G, 4G, 5G? Ggggg…. (grinnik)

Dit bericht is 2870 keer gelezen!

Ik val maar gewoon met de deur in huis: Kunnen we niet gewoon onze hoogmoed en fouten toegeven en ons leven resetten? Is het nu werkelijk zo moeilijk om de realiteit onder ogen te zien? Wij sterven allemaal een keer en niets wat wij op aarde hebben kunnen we meenemen. Niets is ons eigendom, niets is ons recht. Niemand, hoe indrukwekkend zijn begrafenis ook was, is of zal zijn, heeft meer recht dan een ander om blijvend op aarde te bestaan. Dat recht bestaat immers helemaal niet. Memento mori! Gedenk te sterven.

Hoogmoed. Een ander woord heb ik er niet voor. De idiotie waarmee we geheel egocentrisch onze wereld definiëren als “mijn recht”, “mijn eigendom” en “mijn leven” is niets anders dan hoogmoed. Wij denken dat we de wereld kunnen en moeten maken. We leren dat aan elkaar in een neo-liberale ethiek die uiteindelijk zal verzanden in een “eigen schuld dikke bult” als je ziek wordt van Covid19, burnout, overwerktheid, uitputting, economisch failliet en wat al niet meer. Wij zijn zover gekomen dat we geen enkele boodschap meer hebben aan de persoonlijke keuze van een ander. Wil je je niet laten vaccineren? Dan is het jouw keus om niet meer mee te doen. Don’t blame us!

En dus vinden we 3G, 2G of 1G uit. Alledrie onaanvaardbaar en onwerkbaar. Maar dat komt niet door het bedachte systeem. De mens- en wereldvisie die achter 1, 2 of 3G zit deugt niet. Die visie vertelt namelijk van controleerbaarheid van de economie, klimaat, pandemie en al die andere levenszaken. Maar die zaken zijn niet onder controle te krijgen. Niet door goedbedoelende regeringen en niet door obscure beheersingsmachten. Van een aantal dodelijke zaken op deze planeet zijn we nu eenmaal het slachtoffer en we zijn dat gemeenschappelijk. Overigens zijn we samen ook vaak de oorzaak van die dodelijke zaken. Maar zouden we ze niet veroorzaken dan nog zouden we sterven.

Het beste wat wij zouden kunnen verzinnen is “gemeenschappelijkheid” verheffen tot na te streven waarde en hoogste goed voor de mensheid. Dat betekent dat de keuze van het individu wordt opgenomen in ons doen en laten als gemeenschappelijk belang. Wat het individu kiest wordt dan onze gemeenschappelijke verantwoordelijkheid. Als je dat even tot je door laat dringen weet je dat dat onhaalbaar is omdat de mens niet te vertrouwen is. Ik dus. Je kunt mij niet toevertrouwen dat ik het belang van ieder individu tot het mijne maak. Ik kan dat niet. Maar dat is een flauw excuus. Ik wil het ook niet. Als jij je niet wilt laten vaccineren wil ik daardoor niet beperkt worden in mijn uitgaan, reizen, sporten en shoppen. Gemeenschappelijkheid zou dat wel van mij vragen. Dus het beste dat wij kunnen verzinnen is door onszelf niet haalbaar. Voldoende zorg niet, mondiale solidariteit niet, eerlijke verdeling niet, levensruimte voor elke vluchteling niet en ga zo maar door.

Hoe komt dat? Omdat wij wij zijn. Zonder “groot verhaal” dat de mensheid en het individu overstijgt komen wij niet uit deze dodelijk impasse. Voor de lezers die het begrip “groot verhaal” niet kennen: Een “groot verhaal” is een religie, een God die boven ons uitstijgt. Zonder zo’n God ontstijgen wij ons dodelijk samenzijn niet. We blijven namelijk in onszelf en ons eigenbelang ronddraaien en dat maakt dat de ander er niet of nauwelijks een plaats in krijgt. Pas als we een groter verhaal dan onszelf hebben stappen we uit de kring van het eigenbelang. Wat zou er gebeuren als wij zo’n “groot verhaal” wel zouden hebben?

De bijbel leert ons dat “God liefhebben boven alles en de medemens liefhebben omdat hij is zoals jij” de verlossing uit de dodelijke cirkel van de egocentriciteit is. Je stopt met navelstaren en bezig zijn met je eigen voordeel en gemak en kijkt de ander aan. De (zorg voor de) ander is opeens de norm voor jouw geluk geworden. Dan kan ik het onhandig vinden dat een ander zich niet laat vaccineren, maar ik zal er op den duur achter komen dat solidariteit met die ongevaccineerde de open deur naar een beter leven bleek te zijn. Dan kan ik het onhandig vinden dat het een derde-wereld-land niet lukt om zijn economie op orde te krijgen, maar zal ik er op termijn achter komen dat hun levensvisie een weldaad is in ons overspanen Westen omdat het ons leerde (ver)delen. Dan kan ik het onhandig vinden dat ik de verbrandingsmotor moet uitschakelen, maar zal ik genieten van het feit dat mijn kleinkinderen op de fiets langs komen omdat er nog gezonde lucht is. Begrijp me goed, het lijkt nu mijn eigen belang te zijn om voor de ander te zorgen, maar dat bedoel ik niet. De ander is in deze visie belangrijker dan ik en het effect op het “ik” is een te ontdekken gevolg van de naastenliefde.

Uiteindelijk liet Jezus zien wat de bijbel nu eigenlijk bedoelt. Hij zei ooit dat niemand grotere liefde heeft dan wie zijn leven inzet voor zijn vrienden. En hij deed dat zelf. Daar kan ik theologisch veel over zeggen, maar ik hou het nu op dat hij zijn leven gaf zodat zij vrienden niet werden gepakt door de overheid. Hij stierf, maar stond op uit de dood. (Ik laat even in het midden of jij de opstanding alleen metaforisch wil zien. Dat zou nu al voldoende zijn.) Heel praktisch betekent dat dat God laat zien dat de dood zijn kracht kwijt is, mensen niet kan vasthouden als ze hun leven voor elkaar geven. En we doen dat niet omdat we het zelf hebben verzonnen hebben, maar omdat er iemand boven ons staat die zegt dat dat de weg is. Als wij die weg gaan heet dat geloof. Hoe meer mensen geloven in de liefde hoe minder mensen worden buitengesloten en hoe minder de dood te zeggen heeft op aarde. De overwinning of het failliet van deze gedachte begint in mijn eigen hart. En de eerste woorden die mijn hart spreekt zijn: Ik geloof …. Probeer het maar eens.