De post-individualistische kerk (22)

Dit bericht is 489 keer gelezen!

Waar zitten we nu?

We zitten bij een hele kleine, eenvoudige actie die de wereld veranderen gaat. De glimlach die jij uitzendt naar iemand. De hulp die jij biedt aan een ander. De aandacht die jij geeft aan een ander. Een seconde, een uur, een euro of wat dan ook. Het verbindt jou met een ander, een naaste. Het is liefde voor die ander, die die ander tot een geliefde maakt. Je hoeft hem niet van tevoren te kennen, hij hoeft je er niet naar te hebben gevraagd. Het kan een toevallige, autonome actie zijn die in de tijd lijkt te verdwijnen zodra jij de hoek om gaat en die persoon al niet meer ziet. Wat heb jij gedaan? Je hebt de wereld wezenlijk veranderd. En als je dat in kleine daden leert zien zul je steeds grotere daden aandurven, maar zullen de daden ook steeds ingewikkelder worden. Ik heb bijvoorbeeld moeten leren om de daklozen op het plein niet zomaar € 5,- voor wat eten te geven, maar met ze op te lopen naar de Albert Heijn, met hen te praten, naar hen te luisteren en lunch voor ze te kopen.

Die ene kleine daad is volgens Jezus de essentie, de zin van jouw bestaan. Heb je naaste lief, want hij is als jij. En nu wordt het heel taai voor je. Je moet namelijk gaan opboksen tegen een aantal vragen die onze wereld jou oplegt. Vragen als: Wat heb ik er zelf aan? Wat is nu één mens in een wereld waar 500.000 volgers pas aandacht opleveren en verschil maken? Wat heeft mijn kleine bijdrage nu voor effect op het grote kwaad om ons heen? Wat is het effect als alleen ik en die ene naaste weten van mijn daad? Wat stelt mijn bijdrage nu voor in het licht van de mondiale problemen waar we mee te kampen hebben? Ik neem aan dat je zelf ook nog wel wat vragen kunt verzinnen. Als al deze vragen gaan betekenen dat je die ene daad niet doet heeft jouw leven zijn zin verloren. De vragen trappen de naastenliefde dood in jouw leven zoals een vrachtwagen over een klein plantje kan rijden. Hou vol!

Maar daar zitten we nu. Jezus heeft ons op onze naaste, onze geliefde gewezen. Hij/zij is onze geliefde omdat wij hem/haar liefhebben. En dat verandert de wereld. Ingrijpend en blijvend. De golfbeweging is in gang gezet en is niet meer te stuiten. Jezus geeft zelf een hele aparte duiding van die aanraking van jou en die ene geliefde. Wat je doet is namelijk omdat Jezus het zegt een medemens tot geliefde maken. Hij zegt dat dat de zin van jouw bestaan is en daarom doe je het. Jezus zegt daarvan dat Hij zelf de vonk is in die ontmoeting ontstaat. Ik moet het even bijbels vertalen om duidelijk te maken dat ik geen eigen verzinsel spreek. Mattheüs 18:20 : “Want waar twee of drie in Mijn Naam bijeengekomen zijn, daar ben Ik in hun midden.” Teruggebracht tot zijn minimum zijn jij en de door jou geliefde samen de vonk die Christus heet, liefde van God. Hier kan ik een heel theologisch orkest laten horen van meningen die deze toepassing van het woord van Jezus omarmen en van meningen die dit grotesk vinden. Maar dat ga ik even niet doen. Ik zou namelijk als een 18-wieler over het plantje rijden dat net in jou is wakker geworden. Wellicht komt dat in editie 576 van deze blogjes aan de orde, maar niet nu. Jij hebt iets wezenlijks veroorzaakt, namelijk Christus. Zonder pretentie, zonder winstbejag, zonder eigenbelang. Je hebt gewoon even iemand voor laten gaan, de buurvrouw het pakketje gebracht of een dakloze een broodje gegeven.

Daar zitten we nu. Laten we indrukken gaan verzamelen en zien hoe de zin van het leven groeit. En hoewel ik zelf Christus als inspiratiebron ken kan ik nu gerust stellen, dat je in de beweging mee kunt gaan zonder een godsdienstige keuze te hoeven maken. Je kunt gerust meestappen vanuit de gedachte dat het best OK is of kan zijn om je te laten inspireren door wie dan ook zolang je maar dichter bij de zin van jouw bestaan komt. En dat is het geval. De zin van jouw bestaan is de liefde voor die ander.

(wordt vervolgd)