De post-individualistische kerk (23)

Dit bericht is 1089 keer gelezen!

Alles wat je aandacht geeft groeit, maar groei is niet gelijk aan zinvol.

Dit keer begin ik met een waarschuwing. Kijk uit dat je niet in de valkuil van de kwantiteit stapt. Het is de valkuil waar miljoenen in vallen. Kwantiteit lijkt in onze samenleving de maat te zijn voor kwaliteit en zin. 1000 volgers is beter dan 50 volgers. Je zult wel iets meer te zeggen hebben of populairder zijn. Maar 1000 valt in het niets bij 17 miljoen. Heb je er zoveel dan ben je toch echt maatschappij- en zinvernieuwend en een must voor de moderne mens om zin in zijn leven te ontdekken. Maar niets is minder waar. De waarheid en de zin liggen niet in de hoeveelheid. Heer Olivier B. Bommel kon vaak zeggen: Veel is lekker en lekker is goed. Daarmee hekelde Maarten Toonder de samenleving waar meer als goed wordt gezien en kwantiteit de norm voor zinvol wordt.

Waarom de waarschuwing om je niet in kwantiteit, hoeveelheid te verliezen? Aan het eind van het vorige blogje (22) ontstond er een vonk tussen twee mensen, jij en de naaste. Daar ontstaat zin op een voor jou bereikbare plek en binnen jouw mogelijkheden. Maar die zin wordt niet exponentieel groter als er meer mensen meedoen. Anders gezegd: Je hebt niet twee keer zoveel zin als vier in plaats van twee mensen meedoen aan de golfbeweging van de naastenliefde. De zin zit niet in de hoeveelheid. Zin bestaat op zichzelf als je zin geboren laat worden uit naastenliefde. Het is voor ons mensen heel erg lastig om niet te denken in hoeveelheden, om niet te denken dat meer gelijk is aan beter. Het is zelfs lastig om het uit te leggen zonder in kwantitatieve termen te schrijven. Eén druppel water heeft op gelijke wijze zin (als water) als een oceaan water zin heeft (als water). En dan bedoel ik niet dat er zonder druppel geen oceaan zou zijn, maar dat een oceaan gewoon een andere functie heeft dan een druppel. Die andere functie maakt de oceaan niet meer of minder zinvol dan de druppel. Zowel de oceaan als de druppel is water. Dus kwantiteit zegt wel iets over de functie, maar niet over de zin.

Dit is niet een doekje voor het bloeden voor mensen die hun eigen rolletje in het leven verwaarloosbaar klein vinden. Ik bedoel dus niet te zeggen: Ook al heb je geen volgers, ook al ben je lichamelijk niet knap en in je hersenen ook niet slim, jouw leven heeft toch zin. Als ik dat zou zeggen zou je aan alle kanten voelen dat ik de kwantiteit, jouw lichamelijke maten of jouw positie in het bedrijfsleven of het maatschappelijk debat als maat voor zin zou nemen. Daarmee zou ik ontkennen wat ik net zei, namelijk dat kwantiteit niet hetzelfde is als zin. Ik zou zelf in de valkuil stappen waar ik net voor waarschuwde.

Nee, jouw zin is jouw naaste. En jouw naaste is die mens voor wie jij een naaste bent. Raak je naaste op jouw manier met liefde aan en je zult zin ontdekken. De vlogger met een miljoen volgers raakt op een heel andere manier de naaste met liefde aan dan tante Mien, die even naar de overkant loopt om het hondje van de buurvrouw uit te laten, omdat ze het zelf even niet kan. Maar als de vlogger of tante Mien de zin van hun dag willen leren geldt voor beiden: Heb je naaste lief want hij is als jij. Zie je. dat de zin van het leven van de vlogger en van het leven van tante Mien hetzelfde is? Beiden hebben maar 24 uur per dag om er voor de naaste te zijn, beiden hebben maar “24 uur zin” per dag in hun leven. Alleen wij zijn zo dom te denken en te zeggen dat een vlog een miljoen mensen bereikt en een hondje uitlaten maar één en dat daarom de vlog meer zin heeft. Door te kwantificeren halen wij de zin weg uit elke daad, want kwantificeren gaat ten diepste om ons eigen ik en niet om de naaste. En als je dan gaat kwantificeren is er altijd iemand zinvoller dan jij.

Als een vlogger met een vlog 1000 naasten raakt met naastenliefde is dat een wonder op zich. Vaak lijkt vloggen te gaan om het etaleren van het eigen “ik” en de bankrekening die je daarmee kunt vullen. Maar als een vlogger 1000 naasten raakt met liefde is dat zin. De vlogger raakt de naaste op een andere manier dan tante Mien, maar niet meer of minder zinvol. Zoals tante Mien het doet kan de vlogger het niet en andersom. Maar bij beiden wordt zin geboren uit naastenliefde. Denk ook niet dat de manier van tante Mien gemakkelijk is en dat iedereen dat kan. Dat is onjuist. Veel mensen kunnen het hondje alleen maar uitlaten als er camera’s op staan om het op YouTube te zetten, maar niet als je ongezien op je pantoffels even door de regen gaat voor de overbuurvrouw.

(wordt vervolgd)