Vaya con Dios
Privacy & Cookies: This site uses cookies. By continuing to use this website, you agree to their use.
To find out more, including how to control cookies, see here: Cookiebeleid
Vaya con Dios
Navigation
  • Home
  • Links
  • Mijn reispagina
  • contact
  • Preken in MP3 site
You are here: Home › Bijbel › Open brief aan de (synode)leden van de Christelijke Gereformeerde Kerken
← Wat een stilte! (3)
Bij de open brief (zie vorige blog) →

Open brief aan de (synode)leden van de Christelijke Gereformeerde Kerken

12-04-2022 | Filed under: Bijbel, CGK, Geloven, GS-CGK, Kerk, m/v en ambt, Mijmeringen

Dit bericht is 4296 keer gelezen!

Zusters en broeders in Christus,

In het voorjaar van 2021 heb ik de classis Amsterdam van de CGK gevraagd om mij te ontheffen van mijn ambtsbelofte, die ik op mij nam in het najaar van 1985. In mijn uitleg van die ambtsbelofte heb ik mij vijfendertig jaar lang geschaard bij die zusters en broeders die de krappe, juridische uitleg van die belofte voorstonden. In de ambtsbelofte beloofde ik namelijk dat ik mij zou houden aan de kerkorde en de verdere besluiten van de generale synode. En na 2016, het jaar dat de synode in meerderheid besloot het besluit uit 2013 rond homoseksualiteit niet te herzien, kon ik dat niet meer. Ik heb enige tijd genomen om de uitvoering van mijn vertrek voor te bereiden zodat ik zeker zou weten dat geen gemeente, collega of kerkelijke vergadering door mijn besluit in problemen zou komen. En in 2021 onthief de classis Amsterdam mij van die belofte. Dat was voor mij geen opluchting, maar een stap in een ontwikkeling van jaren. Uit die ontwikkeling wil ik graag wat delen in dit voor de CGK belangrijke synodejaar.

De generale synode vergadert en er moeten wellicht besluiten genomen worden ten aanzien van “man/vrouw en ambt” en de “eenheid van de kerken”. De rapporten lezend (rapporten | CGK) die deze beslissingen moeten voorbereiden overvalt mij weer diezelfde beklemming, die mij uiteindelijk te veel werd in 2016. Ik heb mij afgevraagd wat die beklemming nu precies is en waarom ik er na 2016 niet meer uit kwam. Nu het geen besluiten meer zijn waar ik me aan zal moeten houden merk ik bij mijzelf wat ruimte om er van een afstand tegenaan te kijken. Ik lees net als in de jaren dat ik CGK-predikant was veel mooie dingen in de rapporten. Mensen zoeken naar de waarheid van de Schrift, de eenheid in de Geest, de waarde van het kerkenverband en naar de ruimte om de HERE te dienen in ontzag. Prachtige woorden over het Schriftgezag en de noodzaak om de Schrift de Schrift, Woord van de Allerhoogste, te laten. Mooie gedachtestromen over en van mensen in verleden, heden en toekomst. Pastorale overwegingen, die ruimte zoeken voor de mens om God te vinden. Kortom: Ik lees hartverwarmende en overtuigende dingen. Maar plotseling, zomaar, lijkt het kerkelijke voertuig op een uit het wegdek omhoogschietende paal te klappen en volledig te ontwrichten. De paal dringt zo ver in het voertuig dat het bijna in tweeën gescheurd wordt. Opeens staan er weer die elkaar ontkennende woorden die ik niet langer verdragen kon. Woorden waarin zusters en broeders gedwongen lijken te worden om ruimte te bieden aan andersdenkenden. Een ruimte die zij om welke reden dan ook niet kunnen geven. Maar ook woorden die broeders en zusters de duimschroeven aandraaien in een poging hen binnen bekende en aanvaarde grenzen te houden. Woorden die de waarheid bij de schrijver en de schuld bij de ander leggen. Woorden die de verantwoordelijkheid tot anders denken en handelen bij de ander leggen. Die laatste woorden zou Jezus nooit hebben geschreven. Van het ene op het andere moment is het mooie dat geschreven werd, de rijkdom van kennis en wijsheid, geheel verdwenen en staat er een tot de sloop toe gehavend kerkengenootschap stil in de tijd. Hoe komt dit???

Naar mijn mening komt dit omdat mijn christelijke gereformeerde broeders en zusters besluiten op het verkeerde niveau nemen. De besluiten worden genomen op het niveau van de gemeenschappelijkheid en niet op het niveau van de eenheid in Christus. Dat zie je al als een besluit dat de meerderheid haalt dwingend wordt opgelegd. Alsof het een democratie zou betreffen. Het failliet van alle gesprekken die ik nog steeds meemaak als afgevaardigde van een kerkenraad die voor een deel cgk is zit op het niveau van de gemeenschappelijkheid. Iedere spreker en/of spreekster is het eens met de persoon, de groep of de kerk waarbij men zich thuis voelt of wil voelen. In iedere spreker en in iedere schrijver presenteert zich een cultuur, een opvoeding, een sociale setting, een achterban, een klankbord, een ondersteunende groep die men wellicht uit lijfsbehoud niet wil afvallen. En dan maakt het niet uit of ik dingen lees uit de hoek van de samenwerkingsgemeenten of uit de hoek van Bewaar het pand of uit wat het midden tussen die twee houdt. Er staan mooie, warme dingen in, maar ze lopen allemaal stuk op een paal in het wegdek. En die paal is het onvermogen elkaars setting te herkennen, laat staan te respecteren. Maar dat betekent niet meer of minder dan dat de beslissingen op het verkeerde niveau worden genomen en men zich voor de strijd op dat niveau aan het voorbereiden is zodat die mensen en groepen vrienden blijven die men in de toekomst nodig denkt te hebben. Het niveau van de gemeenschappelijkheid is echter wezenlijk anders dan het niveau van de eenheid in Christus.

Als je gemeenschappelijkheid zaait in de beslissingen zul je het ook oogsten. De ellende van gemeenschappelijkheid is echter dat het de keerzijde is van vijandschappelijkheid. Het vormen van een cluster gelijkgezinden betekent meteen dat je je gaat afzetten tegen wie daar niet bij horen. Zo leerden wij vroeger wie wij waren als CGK mede door te leren wie we vooral niet waren (NGK, GKN, NHK, GKv, etc). Dat de broeders ter synode dat doen blijkt uit het feit dat het door de jaren heen heel normaal is geworden om meerderheids- en minderheidsrapporten aan de stukken toe te voegen. Zelfs op kerkenraads- en classisniveau is die taal al gemeengoed geworden. Het is clustervorming, zoeken van gemeenschappelijkheid. En geloof me: Als je dat zaait zul je het ook oogsten. Jouw vrienden van nu proeven jouw (en hun eigen) vijanddenken en zullen je laten staan als hun gemeenschappelijkheid van dat moment daar om vraagt. Hier zie je mijns inziens de oorzaak van de versplintering van de kerk. Met het in het heden zaaien van gemeenschappelijkheid oogst je straks de vijandschap. Ik hoef alleen maar naar de versplintering van het protestantisme sinds de reformatie te wijzen om de waarheid van deze verkenning te laten zien. De gemeenschappelijkheid van het gereformeerd protestantisme is ook zijn versplintering. Ik zou bijna zeggen: Dat krijg je ervan als je niet leeft naar wat de apostel in 1  Korinte 1:13 bedoelt in zijn vraag: Is Christus gedeeld?

De kerk staat hierin trouwens niet buiten de tijd. Sinds de reformatie en de verlichting is deze beweging van het zoeken van gelijkgestemden en daarmee de versplintering te zien. De reformatie was in het bewustzijn van de West-Europese christenen wellicht de eerste grote breuk in de collectiviteit van de kerk. Er ontstonden overigens al meteen diverse protestante kerkgenootschappen. In de vorige eeuw is die beweging met het individualisme tot een soort van dieptepunt gekomen. We kunnen niet verder versplinteren dan tot op het niveau van het individu. Hoewel ook in het individu twee mensen met elkaar strijden. En als christelijke kerk zijn we daar ook al beland. De individuele gelovige is belangrijk geworden (gevolg van de reformatie) en het collectief bestaat om de individuele gelovige te faciliteren. De individuele gelovige meandert zijn eigen verlangen achterna en heeft zo goed als geen boodschap meer aan een kerkelijke organisatie. Tot op heden hebben de CGK daarop geantwoord met een steeds verder uitdijend besluiten- en regelingenboek bij de kerkorde. Het boekje werd ook het einde van mijn CGK-bestaan. En het ziet er naar uit dat de huidige synode aan dat uitdijen een substantiële bijdrage gaat leveren. Maar er is en blijft alleen en nog steeds maar één Heiland en één lichaam van Christus in de tijd. De tijd van de collectieve kerkgenootschappen is voorbij voor zover het een gemeenschappelijke en bindende waarheid betreft. Die collectieve waarheidszuilen zijn ook niet meer te herstellen, omdat het individu al ontdekt is en zichzelf heeft ontdekt. Het individu is aards gesproken zijn eigen god geworden. Hemels gesproken dient het individu zich tot God en elkaar te bekeren. Daar volgt echter geen gemeenschappelijkheid met gelijkgestemden meer uit, maar overgave aan je naaste. Er blijft de individuele gelovige alleen het zoeken naar en bouwen aan het ene lichaam van Christus over. De verwarring tussen lichaam van Christus en kerkengenootschap behoort hopelijk tot het verleden op het moment dat het kerkengenootschap failliet gaat. We kunnen daaraan meewerken door een kerkengenootschap als niet meer dan faciliterend te zien voor wat er zo af en toe nodig is voor de bouw van het lichaam.

Het is niet aan mij om een nieuw genootschap van kerken te ontwerpen. Eén ding weet ik slechts, namelijk dat de eenheid die we kennen de eenheid in de Geest van Christus is. Ik ben er zelf een klein voorbeeld van als je ziet dat ik nog steeds op dezelfde kansels het Woord mag bedienen. Die eenheid is niet moeilijk te herkennen. Het is immers de Geest die het geloof in Christus aan mensen geeft (Ef. 2:8). Zijn werk is dan ook onze eenheid. En het geloof dat de Geest geeft is gemakkelijk te herkennen, want het maakt dat een mens in Christus zijn leven geeft voor zijn vrienden (geliefden). Zoals Christus ons aanvaardde (Hij gaf zijn leven voor zijn geliefden) zo mogen en kunnen wij elkaar aanvaarden (Rom. 15:7).

Het is misschien gemakkelijker om deze woorden te lezen omdat ik niet meer tot het kerkengenootschap behoor. Zo is het gemakkelijker om op vakantie met christenen van allerlei snit te bidden en de maaltijd te vieren dan in je eigen stad of dorp. Laat dan ook de vakantie (vrijheid in Christus, genade) de drijfveer zijn in de kerk. Geen meerderheid en minderheid meer, ook niet in onze rapporten, maar vieren wat de Geest aan de gemeente geeft.

Did you like this article? Share it with your friends!

Tweet

Written by Peter van Dolderen

Visit my Website
← Wat een stilte! (3)
Bij de open brief (zie vorige blog) →

7 Responses to "Open brief aan de (synode)leden van de Christelijke Gereformeerde Kerken"

  1. arjen velema schreef:
    12-04-2022 om 17:46

    Goedbedoeld Peter, ik deel je analyse, maar er helpt geen lievemoederen aan, een huis dat in zichzelf verdeeld is tot op het bot. Maar dat weten we al jaren, een kop boven het koren en weg ermee. Er zullen ongetwijfeld bidstonden gehouden worden voor de eenheid in de CGK, maar ik weet niet of de HERE God zich bezighoudt met interne cgk probleempjes, I doubt seriously. Laten we hopen dat er enige wijsheid zal zijn die een scheuring voorkomt. Anderzijds, 40 jaar gemodder en gezever moet ook eens ophouden, dat is wel zo eerlijk. Het is ook eerlijk om te erkennen dat het gezeur en gezanik niets met theologie te maken heeft, maar alles ecclesiogene neurose, de uitvergroting van de verschillen om het eigen gelijk overeind te houden, dom, dom, dom. Helaas het is niet anders.

    Beantwoorden
    1. Peter van Dolderen schreef:
      12-04-2022 om 19:06

      Dag Arjen, ik kan jouw gedachtengang meemaken, maar jij en ik hebben gemakkelijk praten. Er zijn heel wat lieve gelovigen die ontheemd raken als dit gedrag gaat leiden tot een faillissement. En ik hoor je al denken: Dan wordt het tijd dat ze de realiteit zien en zich omkeren van dit gedoe naar God. Dat is waar en ik hoop dat ieder dat dan ook in vrede met zijn naaste zal doen. Wat er nu gedaan wordt en al jaren aan het groeien is lijkt verdacht veel op wat Jezus bedoelt in Joh. 16:2.

      Beantwoorden
  2. Berend Jan schreef:
    12-04-2022 om 22:09

    Heel moedig Peter!! Ik heb altijd een grenzeloos respect voor jou gehad en jouw geloof bewonderd. Ik nodig je uit om langs te komen op jouw motor in ons motorrijders vriendelijk hotel en zou het leuk vinden om een paar dagen hier rond te rijden op de motor. Dan kun je hopenlijk even heerlijk tot rust komen

    Beantwoorden
  3. Jack Barentsen schreef:
    13-04-2022 om 09:18

    Dag Peter, wat heb je dat treffend verwoord! In ons verlangen God te kennen en zijn waarheid te herkennen, hebben we ons begrip van die waarheid voorop gezet. Alsof “wij,” in onze gemeenschappelijkheid, de waarheid hadden begrepen precies zoals God die ook in gedachten had – en ‘de ander’ die buiten die gemeenschappelijkheid valt, het dus iets minder juist had (of nog erger). Ooit konden we elkaar dit in alle oprechtheid zeggen, maar in een open wereld zoals vandaag, met oog voor christenen die oprecht en toch anders met God leven, stuit me dit steeds meer tegen de borst. Wat een hoogmoed spreekt eruit! En dan te bedenken dat ik dat zolang heb gedaan en het niet heb gezien!

    Toch blijf ik haken op het woordje “gemeenschappelijkheid.” Je bedoelt daarmee het zoeken naar gelijkgezinden, wat je vanuit een ander perspectief kunt duiden als je eigen gelijk zoeken. Dat is wat anders dan gemeenschap, die je – heel terecht – rondom Jezus zoekt. Hoe dat je dat, die gemeenschap rondom Christus zoeken? We dachten oprecht dat je dit deed als je de waarheid, zoals wij die begrepen, hoog hield. Dan zou Christus zichtbaar worden in ons midden. Dat hebben velen van ons ook zo ervaren. Maar daar zitten toch verdachte, haast afgodische trekjes in, die de gemeenschap dus ondermijnen. Maar hoe dan anders? Hoe helpen we medegelovigen om eerlijke en oprechte gemeenschap te beleven, zonder dat allerlei overtuigingen als grenspaal gaan functioneren? Verzamelen rondom Christus is niet vrijblijvend, want hij roept op tot overgave en dienstbaarheid, niet als voorwaarde, maar vanuit dankbaarheid. Daarin zit ook een stuk gemeenschappelijkheid, maar dan anders vormgegeven. Ik ben benieuwd wat jij hierbij voor je ziet?

    Beantwoorden
    1. Peter van Dolderen schreef:
      13-04-2022 om 09:39

      Dag Jack, dank voor jouw reactie. Ik zal een volgend blog aan jouw vraag wijden. Het is teveel om er hier en nu op te antwoorden. Je mag het tegemoet zien. Groet, Peter

      Beantwoorden
  4. Sander Kok schreef:
    13-04-2022 om 13:13

    Beste Peter, dank voor de gedachten die je verwoord hebt.
    Je schrijft: “Het niveau van de gemeenschappelijkheid is echter wezenlijk anders dan het niveau van de eenheid in Christus.”
    Mijn vrees is, dat door degenen door wie de besluiten genomen worden hier toch zomaar een is-gelijk-teken tussen plaatsen. De eenheid in Christus wordt zichtbaar in de gemeenschappelijkheid. Met het gevolg, dat ieder die niet meekomt in die gemeenschappelijkheid blijkbaar geen deel uitmaakt van de eenheid in Christus. En die kan en hoef je dan dus ook niet serieus te nemen… Met alle gevolgen van dien.
    Zie jij dat ook zo of is dat toch te kort door de bocht.

    Beantwoorden
    1. Peter van Dolderen schreef:
      13-04-2022 om 13:35

      Dag Sander,
      Je raakt met jouw vraag ook aan wat Jack hierboven al vroeg. Ik geef nu even kort antwoord en zal er een nieuwe blog aan wijden. Ik besef dat ik met het woord “gemeenschappelijkheid” iets anders bedoel dan met het woord “gemeenschap”. Gemeenschappelijkheid is in mijn jargon meer groepsdenken, het met elkaar eens zijn en bij de club horen. Daar is op zich niets mis mee behalve als je die “club” ziet als mensen die allemaal dezelfde waarheid in pacht hebben. Dan wordt gemeenschappelijkheid hetzelfde als groepsdenken en groepsdenken is al snel discriminatoir. Maar zoals gezegd ga ik er binnenkort even goed voor zitten.
      Groet, Peter

      Beantwoorden

Geef een reactie Reactie annuleren

Je e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Mijn tweets

Categorieën

  • afgoderij (8)
  • Arme kant (6)
  • autonomie (26)
  • Bajes (1)
  • BBB (2)
  • Bestaat God (7)
  • Bijbel (147)
  • Bijbelstudie (102)
  • blind (3)
  • boeren (4)
  • CGK (32)
  • ChristenUnie (3)
  • collectivisme (61)
  • Commercie (3)
  • Corona (11)
  • duivel (9)
  • Eenzaamheid (11)
  • Elizabeth II (1)
  • farizeeën (1)
  • gedetineerden (1)
  • geloof (84)
  • Geloven (148)
  • Gemeenschap (31)
  • GKv (3)
  • GS-CGK (20)
  • GTU (1)
  • Homofilie (15)
  • huwelijk (1)
  • Individualisme (78)
  • Kerk (65)
  • Kerstfeest (1)
  • liefde (31)
  • m/v en ambt (19)
  • massa (10)
  • massapsychose (8)
  • Mijmeringen (31)
  • naastenliefde (38)
  • one-issue (1)
  • Onze Vader (2)
  • Politiek (12)
  • post-individualisme (57)
  • Postseculier (6)
  • relatie (34)
  • Rutte (3)
  • Samenleving (103)
  • schuld (6)
  • Segers (3)
  • Social media (2)
  • spiritualiteit (13)
  • spot (1)
  • Stilte (8)
  • The Great Reset (2)
  • vaccin (6)
  • vaccinatie (7)
  • vergeven (20)
  • vergeving (19)
  • VVD (3)
  • welvaartsevangelie (3)
  • wetenschap (1)
  • Windso (1)
  • zelfbeschikking (20)
  • zonde (4)

Archieven

  • mei 2025
  • april 2025
  • januari 2025
  • september 2024
  • maart 2024
  • februari 2024
  • januari 2024
  • oktober 2023
  • september 2023
  • augustus 2023
  • juli 2023
  • juni 2023
  • mei 2023
  • april 2023
  • maart 2023
  • februari 2023
  • januari 2023
  • september 2022
  • augustus 2022
  • juli 2022
  • april 2022
  • januari 2022
  • november 2021
  • oktober 2021
  • mei 2021
  • april 2021
  • maart 2021
  • januari 2021
  • november 2020
  • april 2020
  • maart 2020
  • november 2019
  • april 2019
  • december 2018
  • november 2018
  • oktober 2018
  • september 2018
  • juli 2018
  • juni 2018
  • mei 2018
  • maart 2018
  • januari 2018
  • december 2017
  • november 2017
  • juni 2017
  • mei 2017
  • november 2014
  • december 2013

© 2025 Vaya con Dios