Vergeven (4) – Optillen

In het vorige blogje schemerde er al iets door van één van de bijbelwoorden voor vergeven. Het is het meest voorkomende woord en betekent zoiets als “optillen”. Er zijn diverse vertaalvarianten, maar ze zitten allen in dezelfde hoek. Optillen, wegdragen, verhoogd worden of verhogen, dragen of doen dragen, dus ook opleggen. Daarnaast ook mogelijkheden als helpen, ondersteunen, verdragen en opstaan. Dat het woord (uit het Oude Testament, dus het hebreeuws) zo vaak met vergeven wordt vertaald komt door de situaties waarin het woord gebruikt wordt. Zo worden misdaden opgetild, zonde opgetild, ongerechtigheid en onreinheid vergeven, etc. Deze dingen worden “opgetild”, “weggedragen”. Maar het woord wordt ook gebruikt voor “gewoon” optillen. Van een voorwerp dus. Maar ook omhoog kijken is “optillen van de ogen”. Je ziet, dat het niet specifiek een woord voor vergeven is zoals wij dat kennen. read more

Vergeven (3) – Wat doen we eigenlijk?

Wat doen we eigenlijk als we een ander vergeven? Ieder van ons kan wel een situatie voor de geest halen waarin we een ander hebben vergeven / zouden willen vergeven / niet kunnen vergeven / zouden moeten vergeven. Je vindt dat de ander oorzaak is van leed, pijn, onrecht of beschadiging en dat feit staat als een onzichtbare muur tussen jullie in. Het contact is zeer moeizaam of helemaal verbroken en je hebt merkbaar moeite om die ander te zien, met hem in één ruimte te zijn, laat staan te ontmoeten. Zelfs al is die ander er niet dan draag je nog de pijn en het leed met je mee. Het beheerst jouw leven in meerdere of mindere mate. Maar wat of wie beheerst jouw leven eigenlijk? Het gaat uiteraard te ver om allerlei verschillende situaties voor het voetlicht te halen. Wat jouw leven beheerst zal per situatie verschillen. Als je bijvoorbeeld blijvende schade hebt opgelopen zul je moeilijker los kunnen komen van wat gebeurd is dan wanneer wonden op een dag zijn genezen. Maar ook al klinkt de vraag per situatie anders, de grondtoon blijft dezelfde. Wie of wat beheerst jouw leven? Heeft de dader die macht? Kan hij jou blijven gijzelen in een gevangenis van aangedane pijn? Ben je het zelf die in die gevangenis blijft zitten en weigert naar buiten te komen? Ben je opgesloten? Houd je jezelf opgesloten? Is het een combinatie van factoren? read more

Vergeven (2) – Het slachtoffer

Wat we ook verder over vergeven zeggen en/of denken we kunnen niet anders dan bij het slachtoffer beginnen. Aan welk kwaad je ook denkt, welke zonde, welke misdaad of welk onrecht ook, het is het slachtoffer dat het recht heeft te vergeven. Later komt hier wel een nuancering op als we kijken naar de bijbelse begrippen, maar tussen mensen geldt dit principe. Niemand mag een dader van kwaad of veroorzaker van leed vergeven dan het slachtoffer van dat leed. Maak het maar praktisch. Als ik een fikse deuk in jouw auto schop heb ik er niets aan als jouw buurman het mij vergeeft. Het is ook niet de taak en het recht van de buurman, tenzij jij hem dat recht hebt gegeven natuurlijk. Dit lijkt mij een zeer open deur. Voor leed jou aangedaan kun jij alleen vergeving schenken. Anders gezegd: Het slachtoffer heeft recht vergeving te schenken en niemand anders. Niemand mag of kan in naam van het slachtoffer een ander vergeven als het slachtoffer daar geen toestemming voor heeft gegeven. Er zijn allerlei situaties van vergeving te bedenken, maar er zal altijd duidelijk moeten zijn dat het slachtoffer instemt met de vergeving. De autoriteit van de vergeving ligt bij het slachtoffer. read more

Vergeven (1) – inleiding

Al een tijdje loop ik te denken aan en te studeren op vergeven. Ik zal eerst het denken uitleggen en dan het studeren. Er ontstaat in ieder geval een nieuwe serie blogs die over vergeven gaat en daar zal ik aan het eind van de inleiding iets over zeggen.

Denken.

Uiteraard kom ik in mijn werk veel situaties tegen waar vergeven een onderwerp is. Er wordt veel over gesproken en er wordt veel mee geworsteld. Meer dan eens wordt het heel erg stil als ik vraag naar wat men eigenlijk bedoelt met vergeven. Het helpt ook niet echt als je er in een preek of elders iets verduidelijking over geeft. Je zult altijd zien dat dan weer niet de mensen aanwezig zijn die het juist nodig hebben Maar belangrijker dan dat vind ik het te schrijven over wat we eigenlijk bedoelen als we het over vergeving hebben. En dus ben ik aan het denken geslagen over ons woordgebruik en de levenswerkelijkheid die we daarmee uitdrukken. Wat bedoelen we eigenlijk? read more

We zakken door de vloer

We zakken door de bodem van de kerk. Voor vele die-hard kerkleden moet de kerk nog stevig zijn, duidelijkheid bieden, een poort naar de hemel zijn. Maar de grote steunberen aan de buitenkant van het gebouw (waken bij de leer en grote, gezaghebbende leiders) zijn al verdwenen, afgekalfd, ingestort. De stenen zijn gebruikt voor andere maatschappij-relevante gebouwen. En hoe verder je naar het Westen komt hoe minder kerkgebouwen er zijn en die er nog zijn hebben niet zelden hun gebruik voor gebed verloren. Met het Westen bedoel ik natuurlijk eerst letterlijk het topografische Westen van Nederland. Maar ik bedoel ook geestelijk het Westen. Het geestelijke Westen breidt zich al tientallen jaren als een woekerplant uit in alle richtingen. Waar de kerkgebouwen hun gebedsfunctie nog hebben is de inhoud van het geloof aan het verwesteren. En dan bedoel ik met name (1) het verdwijnen van gezagscentra, (2) het voortschrijdend individualiseren, (3) een postmoderne autoriteitsbeleving en (4) het groeiend belang van lokale gemeenschappen en andere factoren. Geestelijk vallen de steunberen ook daar om. En dan doel ik op de grote systemen van vroeger, Je was wat als je CGK was of NH of RK. Nu ben je daardoor niets meer. De identificatie met het grote systeem is voor velen (zo niet allen) opgelost als sneeuw voor de zon. De steunberen zijn weg en je moet het lokaal uitzoeken. Jouw geestelijk huis is niet zo stormbestendig meer. Misschien is het huis ook wel veel te groot geworden, je kunt het met die paar mensen die er nog zijn niet meer onderhouden. read more

De Bergrede (5) – #wetoo

Soms denk ik wel eens dat Jezus niet met beide benen op de grond staat. Hij zegt af en toe dingen, waarvan ik zelfs als gelovige de neiging heb te zeggen dat ze niet reëel zijn. Die neiging overvalt me ook als ik een opmerking lees uit zijn huwelijksonderwijs. Hij zegt, dat “ieder die naar een vrouw kijkt om haar te begeren, in zijn hart al overspel met haar heeft gepleegd”. Ik kan de woorden natuurlijk theologisch gaan bijschaven en schuren om ze aannemelijk te krijgen maar ik verzeker je dat je dan heel wat schuurpapier nodig hebt en dat er dan uiteindelijk een betekenis overblijft, die niet bij de woorden hoort. Je kunt zeggen dat het om een getrouwde vrouw gaat, maar in onze #metoo-tijd zou die opmerking niet meer te pruimen zijn. Je kunt ook zeggen, dat dus alle vrouwen maar “onbegeerlijk” over straat moeten gaan, maar dan leg ik mijn probleem bij de ander. Jezus zegt gewoon dat als je naar een vrouw kijkt en je seks met haar in gedachten hebt je overspel met haar pleegt. Het zit in jou en gaat om jou. Voor de zekerheid zeg ik dat je uiteraard je eigen seksuele geaardheid moet incalculeren in deze uitspraak. Als je dan ook de uitlokking van zulke gedachten nog optelt bij de woorden van Jezus blijft er weinig overeind staan van onze maatschappij. De dynamiek tussen mensen, de lading van reclameboodschappen, de kleding die we kiezen, kunst en cultuur, alles is seks. De stroom #metoo-confessies is slechts een fractie van de seksgerelateerde uitingen waar onze wereld mee gebouwd is en wordt. Plaats het woord van Jezus in deze wereld en zelfs de meest overtuigde en doorgewinterde gelovige zal de handen in vertwijfeling in de lucht steken en verzuchten dat je wel reëel moet blijven. Zeker als Jezus ons dan ook nog opdraagt ons oog uit te rukken om dat soort lustgevoelens niet meer te krijgen haken we af. Geur speelt een veel belangrijkere rol in de seksualiteit dan het zicht, dus Jezus moet dan eerst nog maar eens wat bijscholing krijgen in de menselijke chemie. En zo kunnen we afhaken bij zijn radicalisme. Geert Wilders zou het waarschijnlijk een uiting van een achterlijke religie noemen. read more

De bergrede (4) – Dwaas!

Wie leeft nu niet met oordelen? Wij onderscheiden steeds, kiezen steeds tussen goed en kwaad, vinden de dingen en gebeurtenissen ook goed of kwaad of een beetje van beiden. Wij kunnen eigenlijk niet anders denken dan in termen van goed en kwaad. En daarom is wat iemand zegt of doet ook wijs of dwaas. Zo zoeken wij onze weg door het leven. Wat is daar mis mee? Wat is daar dwaas aan?

Jezus zet ons op scherp door te zeggen dat als wij een ander een dwaas noemen wij in het hellevuur terecht zullen komen. Hoe je verder ook over de hel denkt, het is duidelijk dat Jezus bedoelt dat we dan wel heel erg van God los zijn. Het is ook duidelijk, dat God zelf zich met ons zal bemoeien als wij onze naaste een dwaas noemen. Je zou dat misschien wat passend kunnen maken door je te realiseren dat we geloven en belijden dat God ieder mens heeft gemaakt. God vergist zich niet, dus een werkstuk van God dwaas noemen is eigenlijk hetzelfde als God dwaas noemen. En je voelt dan wel waar de schoen gaat wringen. Uiteraard zijn er mensen, die er niet voor terugdeinzen om God dwaas te noemen, maar dan is het ook duidelijk dat die mensen van God los zijn. Zeg ik nu dat die mensen “dwaas” zijn?? … Het cirkeltje is rond. En, nee, dat zeg ik niet. Sterker nog, ik heb ook helemaal niet de behoefte om die mensen dwaas te noemen. Waarom niet? Omdat ik graag naar ze wil luisteren om te horen wat ze zeggen en wat ze precies bedoelen. read more

De bergrede (3) – thora

“Reken er niet op, dat ik gekomen ben om de wet los te maken …” (Mattheüs 5:17) Deze opmerking van Jezus veronderstelt dat ik daar wel enige hoop op had, dat zijn hoorders daar wel enige hoop op hadden. Als Jezus hen aankijkt zal Hij dat verlangen ook wel zien anders zou Hij deze opmerking niet maken. De wet, thora, is niet iets om van “los gemaakt” te worden. Het woord staat in de bijbel voor het afleggen van je bepakking aan het einde van de dag. De druk gaat van je schouders, je schopt je schoenen uit en kookt je potje voor een goede avond en nacht rust. Als je er zo tegen aan kijkt en Thora ziet als jouw bepakking begint het beeld te leven. Bepakking is niet per definitie slecht, het hoeft geen slavenarbeid te zijn. Maar als je het nodig hebt om thora even af te leggen om je vrij te voelen rijst toch wel de vraag wat Thora eigenlijk voor je is? In ieder geval raakt het woord van Jezus dan wel aan jouw verlangen. Dan is het woord van Jezus voor jou misschien ook wel een tegenvaller. Jezus lijkt het zelfs nog zwaarder te maken. Zelfs het kleinste lettertje uit thora zal niet verdwijnen en als je ook maar het kleinste deeltje loslaat en mensen zo leert ben je heel klein in het Koninkrijk van God. En Jezus’ onderwijs op dit punt eindigt met de woorden dat onze gerechtigheid groter moet zijn dan die van de Farizeeën. Ook in het nachtverblijf zal de rugzak vol thora op onze schouders zijn. read more

De bergrede (2) – landzout

“Jullie zijn landzout.” Jezus spreekt de mensen aan die Hij net aanwees als rouwenden, verliezers, vredezoekers, zieken, Godzoekers en vriendelijken. Zij zijn achter hem aan de berg op gegaan en ergens tussen hemel en aarde luisteren ze naar de stem, die ene stem. “Jullie zijn landzout.” De omstanders wisten best wat landzout was. Wij hebben even wat uitleg nodig. IN de tijd van Jezus was het zout geheel uit de natuur gewonnen, meestal uit de DodeZee. Het was geen zuiver keukenzout, zoals wij dat kennen, maar een mengelingen van mineralen waar soms meer, soms minde NaCL (keukenzout) tussen zat. Soms zat er zo weinig zout in, dat ze de restanten van het zout gebruikten om zand- en modderpaden te verharden. Het zout (of wat er dan voor door ging) gooiden men op natte en modderige plaatsen. Het zout trok het vocht uit het zand en de modder en verstevigde zo het pad. read more

De bergrede (1)

Een plekje tussen hemel en aarde. Toen Jezus de mensenmassa zag klom Hij uit hun bestaansdal wat naar boven DE berg op. Ergens tussen hemel en aarde gaat Hij zitten om de mensen te onderwijzen. Die plek wekt verwachting. Er staat niet voor niets DE berg. Alsof ieder van ons weet welke berg er wordt bedoeld. Nu, ik weet niet welke berg er letterlijk wordt bedoeld, maar symbolisch wordt de berg bedoeld waar God en mens elkaar ontmoeten. En de omstanders van Jezus weten dat. Zij kennen die berg, de ontmoeting met God, uit Exodus 19. De verwachting is wellicht gespannen. read more