De post-individualistische gemeenschap (46)

“… ieder die liefheeft, is uit God geboren en kent God.”

Ik ga er maar meteen met gestrekt been in. Wat hierboven staat is een zinnetje uit de bijbel. Het is een kernzinnetje dat ik voor mij vaak gebruik om te duiden wat er tussen mij en mijn naaste gebeurt als ik de poort naar hem of haar doorga. Het pretentieloze kopje koffie bij de buurvrouw, het praatje bij de koffiekoe op kantoor of in de werkplaats, de helpende hand in de supermarkt of op straat. Momenten van contact met mijn naaste, ogenblikken waar soms iets “gebeurt” en we beiden geraakt worden en er niet echt woorden voor vinden. Vanuit mijn kader heb ik die woorden wel (zie boven). Maar het gebeurt niet zelden dat als ik die woorden op die momenten gebruik ik de plank missla. Ze komen dan niet over, werken op dat moment niet verhelderend. Het gebruik van bijbelwoorden kan als verdacht worden ervaren. En mijn ervaring is dat dat kan gebeuren in een religieuze omgeving en in een seculiere omgeving. read more

De post-individualistische gemeenschap (45)

Je zult vinden!

Dat weet ik zeker! Als je de naaste zoekt zul je vinden. Je zult jouw naaste vinden maar als ik Jezus mag geloven ook veel meer dan je naaste, namelijk de zin van jouw bestaan. In ieder geval is het vinden van jouw naaste de ultieme bevrijding uit de ratrace van het hyper-individualisme. Zo gefocust als we tegenwoordig zijn op eigen verantwoordelijkheid en zelfverwerkelijking is een hyper-individualistische levenshouding die gericht is op het “ik”, mijn “zelf” niets anders dan een kamikazevlucht. Maar de gerichtheid op jouw naaste is daarentegen bevrijding. En ook die gerichtheid op jouw naaste plaatste jou niet buiten een individualistisch kader. Het is immers jouw keuze, jouw inzet, jouw verantwoordelijkheid. Maar de relatie met jouw naaste zal je behoeden voor burn-out en leeglopen op eigen doelen. De naaste is immers een mens van vlees en bloed als jij. read more

De post-individualistische gemeenschap (44)

De nauwe poort naar de naaste?

Dit gezegd zijnde (de drie punten uit het vorige blog) is het tijd om aandacht te geven aan een paar woorden van Jezus. Die woorden roepen wellicht allerlei in het verleden gehoorde associaties bij je op. Uitleggingen van vroeger en daarbij behorende houdingen van kerken en voorgangers. Ik daag je uit om mee over de drempel van de tekst te gaan en je te laten irriteren door een ander kijk op de woorden van Jezus. Ik heb het over de woorden die je vindt in Mattheüs 7: 13 en 14: “13 Ga binnen door de nauwe poort, want wijd is de poort en breed is de weg die naar het verderf leidt, en velen zijn er die daardoor naar binnen gaan; 14 maar de poort is nauw en de weg is smal die naar het leven leidt, en weinigen zijn er die hem vinden.” read more

De post-individualistische gemeenschap (43)

Het fundament en de strijd

En zo staan we aan de basis van een samenleving waar voor jouw als individu de naastenliefde een geloofskeuze is. Je kiest voor naastenliefde omdat die naastenliefde zin aan jouw bestaan zal geven, de zin van jouw bestaan is. Inmiddels zal duidelijk zijn dat ik de naastenliefde als de bron, de basis, de vormgeving en de inhoud van de zin van het individuele leven beschouw. Individualisme dat op het IK gericht is sterft, individualisme dat op de naaste gericht is doet zin geboren worden en maakt bijgevolg het IK sterker. En deze geloofskeuze is radicaal. Je gaat namelijk met deze geloofskeuze in tegen de grondstructuur van onze westerse, neo-liberale op consumptie gebouwde maatschappij. De maatschappij waarin je leeft koppelt waarde namelijk aan economische groei, welvaart aan meer en geluk aan consumptie. En deze stimulansen (groei, meer en lekker) lijken oppermachtig. Als je vanuit de naastenliefde gaat leven, omdat je gelooft dat daarin de zin van jouw leven duidelijk zal worden, zul je in een strijdperk terecht komen. En dan bedoel ik niet alleen het feit (1), dat in jou de consumptieve stimulansen er alles aan zullen doen om jou voor gek te verklaren. Naastenliefde is namelijk ook (2) een bedreiging voor die stimulansen in het geheel van de maatschappij. En om het nog erger te maken (3): Je zult de strijd gaan voelen omdat jouw naastenliefde wordt uitgebuit en uitgezogen door de consumptieve stimulansen in het leven van de medemens. Laat ik deze drie wat nader bekijken. read more

De post-individualistische gemeenschap (42)

Van kerk naar gemeenschap: De valkuilen

Deze blog is voor mensen die heel erg hopen dat er na de teloorgang van de kerkinstituten toch nog een kerk zal zijn zoals die waar zij zich min of meer in thuis voelden. Natuurlijk had iedere deelnemer wel punten in dat instituut die niet prettig of gewenst waren. Maar je nam die punten voor lief omdat de rest van het instituut voldoende bood om je thuis bij te voelen. Deze mensen zien doorgaans met lede ogen aan dat het instituut leegloopt en raken wellicht vertwijfeld. Daar kan ik best in meevoelen, maar verwijt dat niet aan mijn medemens die het instituut verlaat om het in te ruilen voor een ander instituut of zich helemaal niet meer bij een instituut aan te sluiten. En daar ligt al een eerste waarschuwing. Verwijt het de ander niet. Als je in die valkuil stapt kom je nooit verder. Jij niet en die ander niet. Het is individualistisch gesproken niet mogelijk om de verantwoordelijkheid om jouw instituut in stand te houden bij een ander te leggen. Niet mogelijk. Dat is namelijk de kern, de reden, de motivatie van de overgang van collectivisme naar individualisme. read more

De post-individualistisch kerk (41)

Van kerk naar gemeenschap: De stap

We moeten omwille van de individualist een stap zetten. We moeten namelijk het woord “kerk” laten vallen. En met dat woord bedoel ik het woord dat een instituut aanduidt. Een gangbare definitie van een kerk is: Een georganiseerde groep die bepaalde religieuze, m.n. christelijke, standpunten aanhangt. Let op dat het een georganiseerde groep met bepaalde standpunten is. Die twee kwaliteiten passen in combinatie niet bij het individualisme. Het zich aansluiten bij een collectief met normerende geloofsstellingen staat op zijn zachtst gezegd op gespannen voet met de individualist. Individualisme kent geen collectieve gezaghebbende normatieve instantie boven zich. De individualist kan zeker gezag aanvaarden, maar niet omdat een collectief dat zegt of oplegt. Een individualist kan leren van de leerstellingen van een collectief maar de leerstellingen niet aanvaarden om het enkele feit dat het collectief het zegt. Daarom moeten we afscheid nemen van de woordcombinatie “post-individualistisch” en “kerk”. En dat moeten we enkel vanwege het feit, dat het woord kerk per definitie normatieve leerstellingen in zich bergt. Nogmaals, dan gaat het om de kerk als collectief, als georganiseerde groep. Het gaat dus niet om een kerkgebouw en ook niet om wat ik eerder KERK noemde, namelijk dat wat van de Heer is. Nee, het gaat nu enkel en alleen om de georganiseerde, leerstellige, normerende, religieuze groep. Een dergelijke groep kan post-individualistisch niet bestaan tenzij door afschaffing van het individualisme zelf. En dat laatste zal naar mijn idee niet meer gaan. read more

De post-individualistische kerk (40)

Het uitsterven van collectieven

We hoeven niet veel moeite te doen om te constateren dat de groepen van de eerste helft van de 20e eeuw hun nut tegenwoordig nauwelijks meer kunnen bewijzen. PvdA, CDA (CHU, KVP en ARP), diverse kerkgenootschappen en kerkelijke verenigingen en allerlei vakbonden. Ik zal me bij mijn eigen leest houden: Kerkelijke instituten. Je kunt het zelf vergelijken met je eigen sociale of politieke organisaties. Kerkelijke organisaties zijn in de 20e eeuw verstard geraakt tot sociaal dwingende structuren of geheel of gedeeltelijk opgelost in het maatschappelijk verkeer. Waar organisaties nog strak overeind staan zul je een sterke sociale binding aan het dorp, de vrienden of de familie aantreffen. Waar die bindende factoren een kleinere of geen rol spelen in het dagelijks leven zullen de instituten sterk verkleind zijn en in karakter meanderend. Met dat laatste bedoel ik dat de mensen in die kerkelijke instituten een sterke neiging hebben om nu eens aan dit instituut deel te nemen en dan weer een tijd aan dat instituut. De intrinsieke waarde van het geloofsinstituut (het geloof zoals het in het specifieke instituut wordt beleden en beleefd) is nagenoeg verdwenen door het individualisme. Persoonlijk vind ik het lastige van dit verhaal dat veel mensen die wisselen van instituut nog vaak collectivistische argumenten gebruiken. Daar is de leer, de muziek, de organisatie, de groep, het bijbellezen of wat dan ook beter dan hier. Buurmans gras ….. Zo ontstaat een zich repeterende klontering van groepen individuen in steeds wisselende samenstellingen. Maar dan leg je wel de aanleiding en verantwoordelijkheid bij het collectief terwijl je een individualistische keuze maakt. Het instituut zelf heeft geen gezag meer, hoewel je het wel voor een tijdje toekent. Institutioneel zie je dan ook óf verstarring óf vervaging óf wisselende klontering. read more

De post-individualistische kerk (39)

Gemeenschap??

Jouw eigen keuze, mijn eigen keuze. Dat zal zeker training vragen. Maar in elke situatie ligt er voor jou een keuze. Zo kun je zelf eigenaar zijn van jouw naastenliefde, jouw geloof, jouw woorden en daden, jouw zin van het leven. Het is alleen wel steeds gericht op de naaste en heeft de naastenliefde als bron en energie. Met dit principe ben je dus eigenlijk op een individualistische manier het individualisme in jouw leven gepasseerd. Er is meer aan de orde gekomen dan jij alleen, namelijk de naaste. En die naaste verlost jou van sterven op jouw individualistische eilandje. Niet door zelf iets te doen, maar door voor jou de mogelijkheid tot het liefhebben van je naaste te zijn. Zo zul jij waarschijnlijk ook voorwerp van naastenliefde zijn voor anderen. Dus anderen zullen jou liefhebben en daardoor van hun eilandje worden verlost. read more

De post-individualistische kerk (bij blog 38)

Eigen keuze

Hoewel er al vervolgblogs klaar staan om gepubliceerd te worden knaagt er iets aan me dat ik eerst een plek moet geven. Het gaat om de andere kant van blog 38. In blog 38 gaat het om de eigen individualistische keuze en het niet kijken naar anderen als het om jouw verantwoordelijkheid gaat. En ik sta daar achter. Maar er knaagt iets. Het lijkt namelijk net alsof ik in de hele serie uitga van de mondige, zelf kiezende en extraverte mens, die rijk aan keuzes is. Een beeld van de mens dat door veel mensen wel wordt gewenst, maar ook als niet reëel wordt gezien. Hoe vaak ervaren we niet dat we klem zitten en dus niet in staat om de eigen gewenste keuze te maken, laat staan uit te voeren. Nu zijn er geloofsidealisten die roepen dat als je maar echt gelooft het ook zeker zal gebeuren, maar met die roedel wil ik niet te snel meehuilen. Want ook die roepstem is een vrucht van individualisme, maar dan gehuld in een gewaad van bijbelteksten. Er is namelijk meer aan de hand dan het zwart-witte dat ons in het individualisme wordt gepresenteerd. Laat ik een voorbeeld geven. Disclaimer: Elke overeenkomst met bestaande personen berust op louter toeval (Voor de liefhebber: Heidelbergse catechismus antw. 27). read more

De post-individualistische kerk (38)

Eigen keuze

Het is op dit punt goed je te realiseren dat we nog steeds bezig zijn met een eigen keuze. Niemand kan een ander dwingen tot naastenliefde. Je kunt mensen dwingen dingen te doen, maar we zagen al dat als dwang de enige reden is om iets te doen je niet kunt spreken van naastenliefde. Het is namelijk niet de eigen keuze van de persoon die handelt. Toch is hier iets bijzonders aan de hand. Laat ik er een voorbeeld van maken. Stel je voor dat jouw buren bij het minste of geringste klagen over geluid dat jij maakt. Of het nu een gaatje boren is of het slaan met een deur of nog iets anders. Hun klagen raakt zelfs aan dingen en handelingen die horen bij jouw dagelijkse leven, zoals douchen, het lopen op de trap of het doorspoelen van het toilet. Daarbij komt ook nog dat het contact met de buren inmiddels helemaal is komen te staan in het teken van hun klachten. Er is geen ander contact meer met hen en jij kunt niets anders meer dan denken aan klachten als het om de buren gaat. Je mijdt ze en hoopt dat ze niet zullen aanbellen. Wat is dan de zin van jouw leven? Anders gevraagd: Wat is dan naastenliefde? read more