Wat een stilte! (1)

Dit bericht is 1403 keer gelezen!

Het lijkt op de één of andere manier nogal moeite te kosten om in onze wereld de stilte te behouden. Tussen de beeldschermen, reclame-uitingen, kranten, social media, IRL en virtuele wereld, wetenschappelijke rapporten en fake news, geloofshypes en atheïsme word ik nogal heen en weer geslingerd in mijn denken, voelen, leven en energie. In die setting groeit het verlangen naar stilte. Die vinden is al lastig om over behouden maar niet te spreken. Wellicht willen de meeste mensen deze zoektocht naar stilte ook niet aan en kiezen ze voor wat hen wél-vaart. Kiezen voor predikers die roeptoeteren dat als je echt gelooft God je beschermt en zegent en dat als je dat niet ervaart je vol moet houden te blijven roepen dat God je beschermt en zegent. Want wat je over jezelf afroept zal gebeuren. Zo waarlijk helpe jou God Almachtig! Of kiezen voor predikers die roeptoeteren dat een groot complot gaande is dat we moeten ontmaskeren. Of voor predikers die roeptoeteren dat de modellen gevolgd moeten worden en we er zo samen wel weer bovenop zullen komen. Of voor predikers die roeptoeteren dat we het geringe aantal stervenden voor lief moeten nemen omdat de schade aan de jeugd en de economie vele malen groter is. Kies er maar één die je wel-vaart, maar weet wel dat ze niet bij elkaar passen. De predikers horen niet tot dezelfde kerk.

Ik zit nog in mijn pas gevonden stilte en doe verwoede pogingen om het geheim van die stilte zo te beleven dat ik er iets van door kan geven. Maar die laatste woorden alleen al maken me nerveus. Word ik niet de zoveelste roeptoeter? En als mijn gedachten die kant op zwerven dreigt de stilte alweer verloren te gaan.

Deur naar buiten dicht. Maar je kunt de wereld om je heen toch niet laten voor wat het is? Al die mensen zonder brood op de plank, al die mensen zonder school en ontmoeting, zonder terras, woning, God of hoe de wel-vaart dan ook maar genoemd wordt! Ze hebben toch terechte eisen! Ze zijn mens en hebben recht! Ik druk de deur met moeite in het slot in het vaste voornemen haast te maken met mijn onderzoek naar de stilte zodat ik daarna de deur weer open kan doen weer in de wereld kan staan.

Stilte

Het zegt je misschien niets, maar mag ik je alef voorstellen? Mijn metgezel in de stilte. Hoe lang je ook naar haar (of hem) kijkt, naast hem (of haar) zit, hem in je hand weegt of als een schilderij aan de muur hangt, hij produceert geen geluidsgolven. Alef is de eerste letter van het hebreeuwse alfabet, de letters waarmee het dikste deel van de bijbel (Eerste of Oude Testament) is geschreven. De bijbel begint niet met een alef, maar met een beth, de tweede letter van dat alfabet. Maar dat is voor later. Alef staat me op mijn bureau aan te kijken. Verwachtingsvol wellicht. In ieder geval met een verwarmende en bemoedigende glimlach, een hebreeuwse smiley. Zeker niet verwijtend, zo van “werk eens door er zijn nog een paar letters te gaan en er is meer te doen vandaag”. Alef zet de deur naar het lawaai niet open.

Alef is een heel bijzondere letter. Ik zal je niet in alle details meenemen om je niet te vermoeien. Ik hou het er op dat alef de uitdrukking is van het absolute zijn. Is, was, zal zijn, is geweest, zal geweest zijn en was geweest. Zijn dus. Zijn dat niet ontstaat en ook niet vergaat. Zijn dat is. Overal waar leven, mensen, dingen en ruimte zijn is “zijn”, alef. Alef is voor de schepping (voor anderen de big bang) en zal voor de schepping zijn. Alef is na de schepping en zal na de schepping zijn. En er boven, onder, omheen, doorheen, enzovoorts. Dus ook voor, na, onder, boven, naast en in mij. Zijn dus. Alef doorbreekt de stilte niet, maar is de stilte. En geloof me, als je het in de stilte uithoudt ontdek je veel meer waarheid en leven dan alle roeptoeters bij elkaar je kunnen vertellen. Er is in de stilte zeker meer waarheid dan in jouw en mijn systematiseren, denken en categoriseren. Dat vind ik ook zo mooi aan het einde van alle geraas in Elia’s leven (lees 1 Koningen 19). Na alle geraas is er stilte, eentje die je raakt tot op de pijngrens. En in de stilte is God.

Alef kijkt me aan. Nu weet ik iets, dat jij wellicht nog niet weet. Alef is ook het begin van het gebed dat Jezus ons leerde. Zijn gebed begint in onze taal met “Onze Vader” en in zijn taal was de eerste letter een alef en de tweede een beth. Over die beth later meer, maar zie je dat Jezus ons leert om in de stilte van het zijn te beginnen. God stelt zich in de bijbel niet voor niets voor met een naam: Ik ben (die ik ben). De ontdekkingstocht is van start gegaan. De deur naar het lawaai zit nog dicht. Hier in de stilte is het goed. Goed voor mij, goed voor jou. Je vaart er wel bij.

(wordt vervolgd)