Wie bent u die ons bang maakt? Hoe is uw naam?

Dit bericht is 4476 keer gelezen!

Er waart een vijand rond in onze wereld. Bijna onzichtbaar. Je hebt er een microscoop voor nodig om hem te zien. We tekenen hem als een bolletje met uitstekende zuignapjes. De gemiddelde doorsnee van het bolletje ligt tussen de 80 en 120 nanometer. Dat wil zeggen dat je minstens 8,5 miljoen (8.500.000) bolletjes op een rij moet leggen om een meter bolletjes te krijgen. Ik ben 1,86 meter lang, dus net zo lang als 15.500.000 bolletjes. En zelfs al staan al die bolletjes tegenover me dan kan ik ze nog niet zien zolang het 1 rij is. Ik zie ze pas als er ongeveer 8500 stapeltjes van 15.500.000 bolletjes (= 131.750.000.000 bolletjes) tegenover me staan. Het is dus een heel klein vijandje. Nadeel is wel dat het vijandje zich heel snel kan vermenigvuldigen en dat er ook niet zoveel vijandjes nodig zijn om mij ernstig ziek te maken. Een onzichtbaar vijandje dus dat dodelijk kan zijn.

Maar het is alleen maar dodelijk omdat wij sterfelijk zijn. Zolang het vijandje niet onze sterfelijkheid kan bereiken is er wel een gevecht, maar weten wij ons goed te verdedigen. Maar wie van ons weet zijn sterfelijkheid te verdedigen? Natuurlijk komen er nu allemaal gedachten op. Helemaal aan de ene kant de gedachte dat ons lichaam zijn eigen afweer heeft en dat dat goed werkt. Helaas bleek dat voor bijna 5 miljoen mensen (tot op heden) niet zo te zijn. Het vijandje was sterker dan zij. Helemaal tegenover onze eigen afweer als verdediging tegen het vijandje staat het aanvaarden van de eigen sterfelijkheid. Mensen gaan nu eenmaal dood. Ergens aan. Maar die werkelijkheid geeft ook geen rust, want in ons zit de drang tot leven ingeschapen. Het is de bedoeling van de Schepper dat wij alle dagen leven. En die drang tot leven wordt ook niet weggenomen door het geloof in het hiernamaals, het betere leven na deze aardse tijd. Op de één of andere manier willen wij hier op deze aarde overleven. En dat maakt het vijandje gevaarlijk voor ons en bouwen wij meppers als voor de muggen in de nacht. Maar het gezoem van ons vijandje houdt ons uit de slaap en maakt ons te beschermen leven bijna ondragelijk.

“Ons” vijandje? Dat ligt er natuurlijk aan of je hem tot vijand maakt. Kan hij bedreigen wat jou het meest dierbaar is? Geef jij het vijandje de macht om jouw levensgeluk en welzijn te bedreigen? Dat is wellicht de belangrijkste vraag die we kunnen stellen. Ik kan het ook anders vragen: Zijn wij niet onze eigen vijand door wat wij kiezen om belangrijk te zijn in ons leven? Als ik een prioriteitenlijst maak van de belangrijkste dingen in mijn leven zou ik me van punt 1 naar beneden af kunnen vragen of ons vijandje dat punt bedreigt. Stel dat verre reizen maken bij mij op 1 staat dan dwingt ons vijandje mij tot vaccinatie want anders mag ik het vliegtuig niet in. Mijn prioriteit geeft macht aan ons vijandje. Maar eigenlijk ben ik dan mijn eigen vijand. Ik geef immers macht aan hem (of is het vijandje een “zij”?) door mijn prioriteit zo te stellen. Dus vraag je eens af wat jouw prioriteiten zijn. De belangrijkste reden dat ik me bijvoorbeeld heb laten vaccineren (dus het vijandje macht afneem) is het zo min mogelijk willen bedreigen van de gezondheid van mijn medemens. Dat vind ik een bijbelse opdracht. Het heeft dus niet zoveel te maken met mijn eigen gezondheid en/of kwetsbaarheid. Daar maak ik mij niet zo druk om. En hoe hard mensen ook roepen dat je ook als gevaccineerde het virus kunt overdragen het blijft nog steeds een feit, dat gevaccineerden minder ruimte aan het vijandje geven dan niet-gevaccineerden. Zie mijn vaccinatie maar als een stukje van het containen van het virus.

Zo denkend kom ik tot de vraag die boven dit blogje staat: Wie bent u die ons bang maakt? Hoe is uw naam? Ik ben niet bang voor het virus ook al kan het gruwelijke gevolgen voor mijn leven hebben. Ik gun het virus mijn angst niet. Toch wil ik het omwille van mijn medemens graag de nek omdraaien al was het maar om ook aan mijn medemens te kunnen vragen waar hij of zij eigenlijk bang voor is. Ik denk namelijk dat veel mensen lijden onder een aangeprate angst. Waarden als welvaart, druk op de ziekenhuizen, overwerkt medisch personeel en uitgestelde behandelingen, economische consequenties en wat al niet meer worden steeds opnieuw van stal gehaald om de bevolking in de mal van de angst te drukken die het mogelijk maakt om hen als het ware onder controle te houden. En de media houden een constante liturgie gaande, zo las ik ergens, van zonde, schuld, vergeving en genoegdoening als was het een nieuwe religie. Het mondkapje is het nieuwe teken geworden van de ware aanbidders, zoals ooit het dragen van een kruis vertelde dat je Christus volgde.

Wie ben jij dat je ons bang maakt? Die vraag zouden we dus kunnen omvormen naar: Wie ben ik dat ik mij bang maak? En dat is de kernvraag voor ieder mens op aarde. Ik ga daar in één blogje geen antwoord op kunnen geven. Eén ding is mij echter wel duidelijk: Zolang je alleen deze vraag stelt loop je in het cirkeltje van het eigen ik rond. Je kijkt naar jezelf, bevraagt jezelf en stelt jouw eigen waarden. Maar zolang je alleen vreest voor jezelf en jouw eigen welzijn en welvaart zul je nooit antwoorden vinden. Zolang je de weg niet hebt gevonden naar het hart van de ander zal het bolletje jouw vijand blijven.

Ik vroeg hem: “Wie bent u dat u mij bang maakt?” “Ken je mijn naam niet?”, vroeg het bolletje. “Ik ben jouw diepste angst, ik draag jouw naam”.